Η ταινία "Πολίτικη κουζίνα", πέρα από τη μικρή ή μεγάλη επιτυχία που είχε σε άλλες χώρες, υπήρξε για την ελληνική πραγματικότητα ένα ολικό κοινωνικό φαινόμενο. Η προσέγγιση του ιστορικού πλαισίου εντός του οποίου η ταινία κατασκευάστηκε και διανεμήθηκε, η αφηγηματική και σημειωτική ανάλυση της ίδιας της ταινίας, οι όροι παραγωγής της, η χρήση και διαχείριση των εκφραστικών της μέσων και, τέλος, η πρόσληψη και η λειτουργία της στην ελληνική πραγματικότητα της εποχής απαιτούν την προσέγγισή της με μία διεπιστημονική ματιά που ξεφεύγει από τις συνήθεις προσεγγίσεις των πολλαπλών οπτικών των επιμέρους κλάδων. Η ανθρωπολογική οπτική με την οποία προσεγγίζεται η ταινία προϋποθέτει να κοιτάξουμε εκ νέου τα μεθοδολογικά μας εργαλεία στο πεδίο τόσο των πολιτισμικών και κινηματογραφικών σπουδών όσο και στο ευρύτερο πεδίο των κοινωνικών επιστημών. Κυρίως, όμως, προϋποθέτει να κοιτάξουμε τον αφηγηματικό κινηματογράφο με άλλο μάτι και να κατανοήσουμε ότι παραμένει, παρόλη την κάμψη στον νέο αιώνα σε σχέση με την απόλυτη κυριαρχία του στον προηγούμενο, το μιντιακό εκείνο μέσο που δημιουργεί μνήμη, διαμορφώνει ιστορικές συνειδήσεις, επιβάλλει απόψεις, διαπαιδαγωγεί τις νέες γενιές. Εν ολίγοις, παραμένει το κυρίαρχο μέσο στο χώρο της πολιτισμικής τεχνολογίας της μνήμης που έχει τη δυνατότητα δημιουργίας συλλογικής εμπειρίας, που επιβάλλεται μέσω της τελεστικής του ικανότητας και, ταυτόχρονα, παραμένει συνυφασμένος με τις αστικές κοινωνίες του σήμερα.