Η αειφόρος ανάπτυξη επινοήθηκε προκειμένου να δώσει διέξοδο στο παρωχημένο καπιταλιστικό μοντέλο. Αποκαθαρμένη από αρνητικές συνδηλώσεις, υποσχέθηκε έλεγχο της ασύδοτης οικονομίας και προστασία του περιβάλλοντος. Στην πραγματικότητα όμως, υποστήριξε μια άτυπη διαιτησία υπέρ της οικονομίας και εις βάρος του περιβάλλοντος. Σε αυτή την προσπάθεια στρατεύτηκαν ακόμα και όργανα του διεθνούς δικαίου όπως ο ΟΗΕ, ο ΟΟΣΑ και το ΔΝΤ και εφαρμόστηκαν διεθνείς συνθήκες, όπως η Συνθήκη Πλαίσιο για την κλιματική αλλαγή και η Συνθήκη του Κιότο. Σε αυτό το βιβλίο, ο Γιώργος Σμπώκος αρχικά περιγράφει το πλαίσιο διαμόρφωσης του πρoτύπου για την ανάπτυξη και την περιβαλλοντική προστασία. Κατόπιν εξετάζει τους μηχανισμούς προώθησης της αειφόρου ανάπτυξης και συνδέει την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας με τα προγράμματα διαρθρωτικής προσαρμογής και τα μνημόνια συνεργασίας εκατέρωθεν του Ατλαντικού. Τέλος, αναγνωρίζει στη διεθνοποίηση των περιβαλλοντικών ζητημάτων μια εξαιρετική αφετηρία αναθεώρησης της αξιακής ιεράρχησης του κόσμου μας. Πώς μπορούμε όμως να αντισταθούμε σε ένα σύστημα που τόσο μειλίχια διείσδυσε σε κάθε επίπεδο νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας; Κατανοώντας τη βαθύτερη δομή του σύγχρονου οικονομικού δόγματος, ο συγγραφέας επισημαίνει τη θεμελιώδη σημασία του εθνικού Συντάγματος ως το πλέον κατάλληλο μέσο για το μετασχηματισμό των θεσμών της κοινωνίας. Η πολιτική δύναμη, όσο κι αν οι δημόσιες σχέσεις της αειφόρου ανάπτυξης προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, βρίσκεται ακόμη στα χέρια του ενεργού, καλά πληροφορημένου πολίτη.