(. . .) Ο Μπαρκώφ διαμόρφωσε την ποιητική του μέσα από λογής ερεθίσματα. Το προσωπικό ύφος του βρίσκει την ολοκλήρωσή του στη διαδρομή ανάμεσα σε ιμπρεσιονιστικές και εξπρεσιονιστικές εκφράσεις ιδιαίτερης δύναμης. Είναι πιο συγκρατημένος από τους εξπρεσιονιστές, αλλά δεν έχει καμιά σχέση με τους συντηρητικούς Έλληνες ακουαρελίστες που ζωγραφίζουν όσο ο ίδιος είναι εγκατεστημένος στην Ελλάδα. Άλλωστε και η θεματική του είναι πολύ διαφορετική. Η ζωγραφική του εκτός από αισθητικό έχει και ένα μεγάλο `ανθρωπολογικό` ενδιαφέρον, καθώς αποτύπωσε σκηνές από τη ζωή στους δρόμους μιας Αθήνας που δεν υπάρχει πια. Όσο και αν ορισμένες από τις κορυφαίες στιγμές της δεξιοτεχνίας του εκδηλώνονται με την τοπιογραφία, η έμπνευσή του παραμένει σταθερά ο άνθρωπος στον αστικό χώρο, και σ` αυτήν την επιλογή του, αν εξαιρέσει κανείς ορισμένες ελαιογραφίες του Τριανταφυλλίδη, κυριολεκτικά δεν έχει όμοιό του στην ελληνική ζωγραφική της εποχής του. Έμεινε πάντοτε ένας ξένος που αγάπησε την Πλάκα, το Μοναστηράκι, το μπλέξιμο της εφήμερης ουσίας τους με τη διαχρονική των αρχαίων τους ερειπίων, το ανακάτωμα της λαϊκότητας και της ιστορικότητάς τους σε ένα μοναδικό έργο στη ζωγραφική αυτού του τόπου.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]