Το παρόν βιβλίο έχει δύο θεωρητικά πλαίσια, το ιστορικό και εκείνο της νέας κοινωνιολογίας της γνώσης, και επιχειρεί α) να μελετήσει την ιστορική πορεία διαμόρφωσης του περιεχομένου και της μορφής της εκπαιδευτικής γνώσης στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση της Ελλάδας και β) να διερευνήσει το ρόλο που διαδραμάτισαν σ’ αυτή τη διαμόρφωση παράγοντες που δεν μελετήθηκαν επισταμένα μέχρι σήμερα, όπως το Πανεπιστήμιο Αθηνών, οι εκπαιδευτικοί, οι γνωσιολογικές παραδόσεις και η κυρίαρχη εκκλησιαστική ιδεολογία και επιστημολογία. Οι παράγοντες αυτοί διατήρησαν την ισχύ τους και όταν άλλοι ισχυροί παράγοντες (όπως η ιδεολογία της Μεγάλης Ιδέας) είχαν υποχωρήσει σχεδόν πλήρως και όταν το κράτος κατέβαλλε μεγάλες προσπάθειες να εισαγάγει αλλαγές στα αναλυτικά προγράμματα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Το αποτέλεσμα ήταν να παραμείνει η εκπαιδευτική γνώση αναλλοίωτη ένα σχεδόν αιώνα (1833 - 1929). Για την επίτευξη των στόχων αυτών, το βιβλίο επιχειρεί μια σφαιρική προσέγγιση, με εξέταση όλων των παραγόντων που συνήργησαν και όλων των μηχανισμών που εφαρμόστηκαν στη διαμόρφωση, καθιέρωση και νομιμοποίηση της εκπαιδευτικής γνώσης, καθώς και στην εξασφάλιση ηγεμονίας ορισμένων μορφών γνώσης έναντι άλλων.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]