Από το έπος, το οποίο έως τώρα εξετάσαμε τόσο καθαυτό όσο και στις μορφές που λαμβάνει αναμειγνυόμενο με άλλα είδη, από το έπος ως ταυτότητα προήλθε η ποίηση σαν από μία κατάσταση απλότητας όπου συναθροίζεται και συνενώνεται το παν, το οποίο κατόπιν είτε υφίσταται διασπαραγμένο είτε ανακτά πάλι από τον διασπαραγμό την ενότητα. Η ταυτότητα αυτή γίνεται στην λυρική ποίηση -προϊούσης της παιδείας- θρυαλλίδα που ανάβει την έριδα και χρειάστηκε ο πλέον ώριμος καρπός της μεταγενέστερης παιδείας ώστε να συμφιλιωθεί, σ` ένα ανώτερο επίπεδο, η ίδια η ενότητα με την έριδα και να ενοποιηθούν μεταξύ τους πάλι στο πλαίσιο μιας πιο ολοκληρωμένης παιδείας. Η ανώτερη αυτή ταυτότητα είναι το δράμα που, συνοψίζοντας τις φύσεις αμφοτέρων των ενάντιων ειδών, συνιστά το κορυφαίο φαινόμενο της πραγματικότητας και της ουσίας κάθε τέχνης.
Είναι τόσο νομοτελειακή η πορεία κάθε φυσικού μορφώματος ώστε η έσχατη ως προς την ιδέα σύνθεση, η ενοποίηση όλων των αντιθέσεων στο πλαίσιο της ολότητας, είναι συγχρόνως το έσχατο ως προς τον χρόνο φαινόμενο. [...]
Ο Γερμανός φιλόσοφος Σέλλινγκ ανήκει μαζί με τους Καντ, Φίχτε και Χέγκελ στους κορυφαίους διανοητές του φιλοσοφικού κινήματος του Γερμανικού Ιδεαλισμού. Το φιλοσοφικό του ταλέντο έγινε ήδη από το 1795 ευρύτερα γνωστό με την πραγματεία "Φιλοσοφικές επιστολές περί δογματισμού και κριτικισμού". Το 1800 δημοσιεύεται το έργο του "Σύστημα του υπερβατολογικού ιδεαλισμού", όπου παρουσιάζεται η λεγόμενη φιλοσοφία της ταυτότητας, και το οποίο του χαρίζει μία θέση στο πάνθεον των φιλοσόφων. Οι παραδόσεις του για τη φιλοσοφία της αποκαλύψεως, που επιχειρούν να καταδείξουν την ουσία του χριστιανισμού, αποτελούν την ύστερη σκέψη του Σέλλινγκ και σηματοδοτούν για πολλούς το τέλος και την κατακλείδα του Γερμανικού Ιδεαλισμού.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
