«Η δικαιοσύνη είναι γυναίκα, σκορπά χυμένο μολύβι και το ριζικό της είν` οι φωτιές»· εκείνος ο παράξενος χρησμός από τα παλιά τριβέλιζε το μυαλό της. Πηχτός ήταν ο ύπνος της την περασμένη νύχτα, σαν λασπωμένο νερό. Όνειρα απόκοσμα την κύκλωναν και τη βασάνιζαν. Μέσα από ένα κόκκινο φως μια οπτασία φτερούγιζε, κρατώντας στο δεξί της χέρι μια ζυγαριά και στο άλλο ένα φαρδύ κέρατο που γεννοβολούσε κάθε λογής αγαθά. Η Σοφία άπλωσε το χέρι να την αγγίξει, μα εκείνη γύρισε απότομα και μια φλόγα έκανε στάχτη τα φτερά της. Από το όνειρο φύλαξε τη στάχτη για να θυμάται (. . .).

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]