Οι συγγραφείς αναπτύσσουν την άποψη ότι στην εποχή των ταχύτατων αλλαγών, που επιδρούν στην καθημερινότητα όλων των ανθρώπων, τα ανθρωπιστικά επαγγέλματα κατέχουν θέση αυξημένης ευθύνης. Ο αριθμός τους αυξάνεται και καλύπτει μεγάλη κλίμακα κοινωνικών αναγκών. Η προετοιμασία για την επαγγελματική δραστηριότητα σ΄ αυτό το χώρο απαιτεί πρώτα απ΄ όλα πλήρη θεωρητική κατάρτιση· τη θεωρία είναι απαραίτητο να συνοδεύει η ανάπτυξη μεθόδων εφαρμογής της, καθώς και η απόκτηση αποτελεσματικών τεχνικών και δεξιοτήτων, ώστε ο επαγγελματίας να ανταποκρίνεται σης σχεδόν καθημερινά αυξανόμενες απαιτήσεις του κοινωνικού συνόλου. Οι συγγραφείς πιστεύουν όη η προσφορότερη κατεύθυνση για την κατάρτιση των επαγγελματιών με γνώμονα την ανταπόκριση σ΄ αυτές τις απαιτήσεις είναι η βιωματική μέθοδος διδασκαλίας. Στηρίζουν τη θέση αυτή με την εξέταση της θεωρίας και των μεθόδων της βιωματικής διδακτικής, όπως έχει σήμερα, αλλά και με τις μελλοντικές της προοπτικές. Στη συνέχεια περιγράφουν την προσωπική τους εμπειρία στην εφαρμογή μεθόδων βιωματικής διδασκαλίας στα πλαίσια ενός συγκεκριμένου εκπαιδευτικού ιδρύματος και αξιολογούν αυτή την εμπειρία.