Ήµουν και παραµένω µαρξιστής, όρο που προτιµώ να χρησιµοποιώ από τον όρο «αριστερός», που επίσης χρησιµοποιώ, αφού ο όρος «µαρξιστής» προσδιορίζει ακριβέστερα την ιδεολογική θέση µου και την οπτική γωνία απ’ όπου βλέπω, κρίνω και επικρίνω την Αριστερά συνολικά και τα κόµµατά της ειδικά. […] Απέναντι σε αυτή την άθλια και ζοφερή πραγµατικότητα το εργατικό κίνηµα στέκεται µουδιασµένο, η Αριστερά όλων των τάσεων και αποχρώσεων παρακολουθεί αµήχανη τα τεκταινόµενα, αναλύει και σχολιάζει τα γεγονότα αντί να πρωταγωνιστεί στις εξελίξεις. Και τα τρία ρεύµατα του εργατικού κινήµατος βρίσκονται σε καθοδική πορεία, παρά τις επιµέρους παροδικές εξάρσεις τους. […] Ό,τι ενώνει, στα λόγια τουλάχιστον, την Αριστερά είναι η κοινή στάση µε λανθασµένη θεώρηση σε µια σειρά από ζητήµατα, είναι η ταυτότητα απόψεων και θέσεων παντελώς λανθασµένων µπροστά σε κρίσιµα προβλήµατα της εποχής µας. Η ενότητα της Αριστεράς —πολυπόθητο όραµα— πραγµατοποιείται, δυστυχώς, µόνο στη χειρότερη βάση, στην εσφαλµένη αντιµετώπιση εκ µέρους της πολλών προβληµάτων που βασανίζουν τους Έλληνες πολίτες, χωρίς να δίνει η Αριστερά µια πειστική και ικανοποιητική απάντηση για τη λύση αυτών των προβληµάτων.