Ο υπολογισμός της αποζημίωσης στην προσυμβατική ευθύνη (άρθρα 197-198 ΑΚ) αποτελεί ζήτημα με μεγάλη δογματική αλλά και πρακτική σημασία, που απασχολεί θεωρία και νομολογία. Τα δικαστήρια θεωρούν αποκαταστατέο το «αρνητικό διαφέρον», παραμένει όμως αμφισβητούμενος ο τρόπος υπολογισμού του καθώς και η διάκρισή του από την αποζημίωση λόγω αθετήσεως της υπό διαπραγμάτευση συμβάσεως.
Αντικείμενο της παρούσας μονογραφίας είναι η τυποποίηση των περιπτώσεων επέλευσης ζημίας κατά το προσυμβατικό στάδιο και η διαμόρφωση κριτηρίων για τον προσδιορισμό της επιδικαστέας αποζημίωσης. Στο Γενικό Μέρος της μελετώνται οι κρίσιμες αξιολογήσεις που συγκαθορίζουν την λειτουργία της αποζημιώσεως εν γένει και ειδικότερα οριοθετούν την αποκαταστατέα κατά το προσυμβατικό στάδιο ζημία. Στο Ειδικό Μέρος διακρίνονται τέσσερις «τύποι» ζημίας κατά το προσυμβατικό στάδιο (ζημία ανεξαρτήτως της σύμβασης, ζημία λόγω ματαίωσης της σύμβασης, ζημία λόγω σύναψης ελαττωματικής σύμβασης, ζημία λόγω σύναψης «ασύμφορης» σύμβασης) και αναλύεται η κατά περίπτωση αποκαταστατέα ζημία.
Η μελέτη αναλύει τις θέσεις της ελληνικής και της αλλοδαπής θεωρίας, αξιοποιεί τα πορίσματα της νομολογίας των τελευταίων δεκαετιών, θεμελιώνει δογματικά τις προτεινόμενες λύσεις και αντιμετωπίζει τα ερωτήματα που έχουν ανακύψει στην ελληνική πρακτική. Ιδίως επιχειρείται, μέσω της συστηματικής και τελολογικής προσέγγισης των τιθέμενων ερμηνευτικών ζητημάτων, να δοθούν τεκμηριωμένες, γενικεύσιμες και συστηματικά συνεπείς λύσεις στα προβλήματα που προκύπτουν κατά την κατάγνωση προσυμβατικής αστικής ευθύνης.