Το βιβλίο αυτό είναι μία "πραγματολογική" ανάγνωση του ρόλου της αντιπολίτευσης κατά την περίοδο 1949-1963. Η συγγραφέας δημιουργεί ένα συνολικό εννοιολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εντάσσει την άσκηση αντιπολίτευσης. Πρόκειται για ένα θεματικό πεδίο στο οποίο η υπάρχουσα έρευνα είναι ισχνή. Το κενό αυτό καλύπτει η υπάρχουσα μελέτη, συγκροτώντας μία συνεκτική ερμηνεία με εννοιολογικά εργαλεία της έννοιας του "περιορισμένου κοινοβουλευτισμού" και του δίπολου "πολιτικό σύστημα/πολιτικό καθεστώς", χαρακτηρίζοντας, κατ΄ αντιστοιχία, την αντιπολίτευση που ασκεί κάθε πολιτικός φορέας. Η συγγραφέας παραθέτει ένα πλούσιο, πρωτογενές εμπειρικό υλικό, αξιοποιώντας τα πρακτικά των συζητήσεων της Βουλής των Ελλήνων καθʼ όλη την εξεταζόμενη κρίσιμη περίοδο. Ταυτόχρονα, παρέχει, έστω έμμεσα και υπαινικτικά, την ευκαιρία για δημιουργικό προβληματισμό γύρω από ένα σημαντικό ερώτημα ιδιαίτερης βαρύτητας για την ελληνική πολιτική επιστήμη, το οποίο εξακολουθεί να παραμένει ανοικτό: για το αν η εγκαθίδρυση του αυταρχικού καθεστώτος των συνταγματαρχών αποτέλεσε προϊόν μιας "προδιαγεγραμμένης" πορείας, στην οποία καθοριστικό ρόλο έπαιξαν τα δομικά χαρακτηριστικά του μετεμφυλιακού καθεστώτος ή ήταν, σε εξίσου μεγάλο βαθμό, αποτέλεσμα επιλογών και "χαμένων" ευκαιριών της πολιτικής ηγεσίας του τόπου. Άλλωστε, η σημασία του ρόλου της αντιπολίτευσης έγκειται αφενός, στον τρόπο με τον οποίο ασκεί τα δικαιώματά της, και, αφετέρου, στα περιθώρια άσκησης αυτών των δικαιωμάτων που της παρέχει το πολιτικό σύστημα στο οποίο ανήκει. Γιʼ αυτό και η σημασία της ως εργαλειακής έννοιας στην πολιτική ανάλυση είναι μοναδική.