Μολονότι η σχέση του γνωρίζοντος πολιτικού υποκειμένου με τον κόσμο εύλογα συλλαμβάνεται ως σχέση ενεργού συμμετοχής, ένα είδος διάκρισης μεταξύ γνωρίζοντος υποκειμένου και γνωριζόμενου αντικειμένου θα πρέπει να στοιχειοθετηθεί μέσα στον κόσμο.

Σε ένα γενικότερο επίπεδο θεώρησης, η πολιτική πραγματικότητα εννοούμενη ως όλο αδυνατεί να υποβληθεί στην άμεση επιστημονική πρακτική. Στο πλαίσιο της κβαντικής πολιτικής θεωρίας, η ανάπτυξη οποιουδήποτε λόγου αναφορικά με τη φύση αυτού του αδιαίρετου όλου είναι κατ’ ανάγκη οντολογικού, μεταπολιτικού χαρακτήρα.

Οδηγούμαστε επομένως σε ένα νέο όριο της επιστημονικής διαδικασίας ως προς τη δυνατότητα απόκτησης γνώσης του αληθούς ή ακριβούς χαρακτήρα της πολιτικής πραγματικότητας στην πληρότητά της. Η συνήθης πολιτική φιλοσοφική υπόθεση περί ύπαρξης ενός πανοπτικού σημείου αναφοράς καθίσταται απατηλή στην κβαντική πολιτική θεωρία.

Σε αντιδιαστολή προς τη θεώρηση ενός ανεπικύρωτου και καθολικού σημείου ή «θέας από το πουθενά», η κβαντική πολιτική θεωρία αναγνωρίζει κατά τρόπο θεμελιώδη την προοπτικότητα στον χαρακτήρα της γνώσης. Ορίζει ότι η πολιτική πραγματικότητα είναι ουσιωδώς μη διαχωρίσιμη, ενώ η διακριτικότητά της σε επιμέρους γεγονότα αποτελεί συνάρτηση της θεώρησης ενός πολιτικού πλαισίου.

Η διευκρίνιση της φύσης του στρατηγικού και η δικαιολόγηση στρατηγικών κανόνων δεν είναι μόνο κεντρικά αντικείμενα της στρατηγικής επιστήμης και της στρατηγικής φιλοσοφίας, αλλά αφορούν όλους μας.
Η επιστημολογία, αν δε θέλει να είναι φορμαλιστική, θα πρέπει να συνδέεται με μια θεωρία της κοινωνικής πραγματικότητας και να αντιμετωπίζει τα ερωτήματά της σε σχέση με το πρόβλημα της θεμελίωσης της πράξης.

Η τυπολογία στη στρατηγική έχει νόημα μόνο αν ενταχθεί σε ένα ευρύτερο θεωρητικό πλαίσιο, και η κατηγοριοποίηση και οι κατηγορίες είναι στοιχεία θεμελιώδη για την οργάνωση της εμπειρίας μας.