[...] Όταν κινδυνεύει από τη διαφθορά η δημοκρατία και το κράτος μετατρέπεται σε ανάλγητο κωλοκράτος, οι πολίτες πρέπει να παίρνουν ρόπαλα για να το προστατεύουν, αλλιώς είναι και αυτοί συνυπεύθυνοι για την ενεργούμενη διάβρωση των θεσμών. Επειδή όμως τα ρόπαλα δεν συμβαδίζουν με την έννοια της δημοκρατίας, γι΄ αυτό η υποχρέωση περιορίζεται στον αγώνα με κάθε άλλο δημοκρατικό μέσο για περιορισμό της παράνομης δράσης των τραμπουκοχαφιέδων της εξουσίας και την προστασία των θεσμών που συνιστούν το κράτος, με πρώτο και κυριότερο θεσμό τους νόμους. Αυτό προσπάθησα να κάνω με βαθιά προσήλωση στους νόμους ενάντια στη δράση των ανίκανων που σκαρφάλωσαν ανάξια σε θέσεις στελεχών της Διοίκησης της Εκπαίδευσης και εξελίχθηκαν λόγω της μαλθακοάγνοιάς τους σε επικίνδυνους πρωκτολείκτες της εξουσίας, πρόθυμους να καταπατήσουν τους νόμους, για να υπηρετήσουν παράνομα νταβατζήδες. Το πλήρωσα πλουσιοπάροχα γενόμενος αποδέκτης εκδικητικότητας των ανίκανων κρετίνων και δεν έχω παράπονο. Όταν είσαι μόνος σε μια τέτοια προσπάθεια γίνεσαι αναποτελεσματικός και κινδυνεύεις να χαρακτηρισθείς από γραφικότητα. [...] [Κ. Θ. Ιωαννίδης, απόσπασμα από την εισαγωγή]