Στο βιβλίο "Η αλήθεια για τη Σταχτοπούτα" οι συγγραφείς με αφορμή το γνωστό παραμύθι εξετάζουν τη γονική αγάπη και τις σχέσεις των πατριών και μητριών με τα γενετικά παιδιά τους και τα παιδιά των συζύγων τους από προηγούμενο γάμο. Σύμφωνα με τους συγγραφείς, οι λόγιοι διαφωνούν αν οι αλλόκοτα παρόμοιες ιστορίες για τη Σταχτοπούτα σε Ασία, Ευρώπη και αλλού, αντιπροσωπεύουν πολυάριθμες ξεχωριστές επινοήσεις, ή προέρχονται από τη διασπορά μιας ή λίγων πρωτογενών ιστοριών. Σε κάθε περίπτωση η διαπολιτισμική πανταχού παρουσία των σχετικών ιστοριών είναι αποκαλυπτική, αφού δεν θα διατηρούνταν αν τα θέματά τους δεν είχαν κάποιον απόηχο. Τα θέματα αυτά πρέπει να έχουν κάποια σχέση με την ανθρώπινη κατάσταση και η πρόβλεψη ότι ο εξελιγμένος ψυχισμός του ανθρώπου διαθέτει ασφαλιστικές δικλείδες ενάντια στο να επιτρέπεται σε έναν προγονό, όσο ελκυστικός κι αν είναι, η εύκολη πρόσβαση στην ειδική νοητική κατηγορία που περιλαμβάνει γενετικά παιδιά - τα κατάλληλα αντικείμενα για την πιο ανιδιοτελή αγάπη που γνωρίζουμε - έχει ισχυρή θεωρητική αιτιολόγηση.