Σαν ανταµώσαν οι µατιές της Αθηνάς και του Θοδωρή,

όλοι τη νιώσαν τη φωτιά που άρχισε

να σιγοκαίει τα δυο κορµιά

και που θα έκαιγε κι ολόκληρη την Κρήτη.

Κόρη πλούσιας οικογένειας εκείνη,

αθεράπευτα ιδεολόγος αυτός,

το κακό δεν άργησε να γίνει.

Όµως φωτιά και η κυρα-Αγγέλα, η µάνα της κοπέλας,

να απειλεί θεούς και δαίµονες γι’ αυτό το σµίξιµο.

Βράχος ακλόνητος η Αθηνά απ’ την αγάπη,

πέτρα και η Αγγέλα από το πείσµα.

Και γίνεται µια τόση δα πέτρα να σπάσει τον βράχο;

Όταν η καρδιά προστάζει, στις στάχτες πατάει

και κάστρα χτίζει για τον έρωτα.

Φτώχεια και στέρηση στην αρχή,

µα από αγάπη γεµάτο το σπιτικό τους, να κάνει

το δάκρυ τους τραγούδι να νανουρίζει τα παιδιά τους.

Κι όπως το ένα παιδί έφερνε το άλλο,

έφερνε κι ο ένας πόλεµος τον άλλο, και η χαρά

να πορεύεται µαζί µε τη λύπη, και η αγάπη

όλο να βαθαίνει και να ριζώνει και να δίνει καρπούς,

σαν την περήφανη ελιά στο αγριόχωµα.