Η ΛΕΓΑΝ ΝΙΚΑ ΜΑΡΤΟΠΟΥΛΟΥ. Από τη Σπάρτη. Φοιτήτρια της Ανωτάτης Εμπορικής.
Είχε καταδικαστεί, από το Στρατοδικείο της Αθήνας, σε θάνατο. Όπως γινόταν τότε, την τρίτη μέρα μετά την απόφαση έπρεπε να εκτελεστεί. Οι δικοί της όμως, για να τη σώσουν, έκαναν αίτηση χάριτος στη Φρειδερίκη και η Νίκα περίμενε τη χάρη ή το θάνατο.
Θυμάμαι, έχουν περάσει από τότε σαράντα πέντε χρόνια, ακόμα τη βλέπω ολοζώντανη να τριγυρίζει ανάμεσα στις γυναίκες σαν κυνηγημένη. Κι όλο αδυνάτιζε και τα μάτια της μεγάλωναν και σκοτείνιαζαν. Δεν μας μιλούσε. Περνούσε ανάμεσά μας, περήφανη, στητή, με την καμπαρντίνα της δεμένη σφικτά στη λεπτή της μέση. Στα μαλλιά της είχε δεμένο ένα κόκκινο κορδελάκι.
Οι μέρες περνούσαν. Τα πρωινά είχε την ελπίδα ότι θ` άκουγε από τούς κράχτες το όνομά της για χάρη και το σούρουπο αγωνιούσε μήπως την πάνε στην απομόνωση και το πρωί στο Γουδί.
Την έβλεπα να ανεβοκατεβαίνει τις σκάλες βιαστική. Κι όταν κουραζόταν γαντζωνόταν σε ένα μεγάλο καγκελόφρακτο παράθυρο και κοιτούσε για πολλή ώρα τη μακρινή για μας πολιτεία ακούγοντας τούς ήχους της . . . Άλλοτε, ξεχνιόταν με τα ωραία της μάτια στραμμένα στο γαλάζιο τ` ουρανού. Πόσος πόνος στα μάτια της . . . Άνοιξη, Απρίλης. Να `σαι είκοσι έξι χρονώ, γερή, όμορφη και να περιμένεις να σε σκοτώσουν μόνο γιατί πίστεψες σε έναν κόσμο καλύτερο. . .