"Οι Λόγοι για τη Θρησκεία" (1799) αναπτύσσουν μια ρωμαλέα υπεράσπιση της θρησκείας ενώπιον των "μορφωμένων περιφρονητών" της. Το έργο στρέφεται κυρίως εναντίον των αρνητικών πτυχών του Διαφωτισμού (του θετικισμού, της εκκοσμίκευσης, της νοησιαρχίας, του εγωισμού, της υλιστικής ευζωίας κτλ.), ενώ δεν υστερεί σε αυστηρή κριτική της επίσημης, κατεστημένης εκκλησίας. "Οι Λόγοι για τη Θρησκεία" αποτελούν ένα θεμελιώδες έργο της φιλοσοφίας της θρησκείας, της φιλοσοφικής θεολογίας και της γερμανικής λογοτεχνίας.