Τα δύο φροϋδικά κείμενα της παρούσας συλλογής συγκαταλέγονται στα γραπτά που θεωρούνται ότι αφορούν την ψυχαναλυτική τεχνική. Ωστόσο, τα τεχνικά λεγόμενα γραπτά του Φρόυντ αφορούν κυρίως μια ψυχαναλυτική μέθοδο που επινοήθηκε από τον ίδιο τον Φρόυντ πρωτίστως ως μέθοδος κατανόησης του ανθρώπινου ασυνείδητου ψυχισμού και περιλαμβάνει κάποιες βασικές αρχές σχετικά γενικές και αφηρημένες, αποθαρρύνοντας τη φαντασίωση μιας τεχνικής επί της οποίας έχουμε τον πλήρη έλεγχο. Το πρώτο κείμενο συνιστά μια θεωρητική περισσότερο εξέταση του φαινομένου της μεταβίβασης, το οποίο ο Φρόυντ το είχε ανακαλύψει ήδη από το 1895, αλλά δεν σταμάτησε να εμβαθύνει τη σημασία του στα πλαίσια της ψυχαναλυτικής μεθόδου. Το κεντρικό ζήτημα που "κατέτρεχε" τον Φρόυντ ήταν ότι η μεταβίβαση, που σε άλλες περιπτώσεις συνιστά ισχυρό μοχλό επιτυχίας, συχνά μεταβάλλεται στο ισχυρότερο μέσο αντίστασης. Το άρθρο καταδεικνύει την προσπάθεια του Φρόυντ να ακυρώσει αυτό το μειονέκτημα, όχι καταφεύγοντας σε κάποιες πρακτικές λύσεις αλλά κατανοώντας τη μεταβίβαση και καθιστώντας την αναλύσιμη. Για τον σκοπό αυτό διατυπώνει για πρώτη φορά μια σειρά από προτάσεις που αποτελούν σήμερα το υπόβαθρο της κλινικής σκέψης των ψυχαναλυτών. Στο δεύτερο κείμενο το φαινόμενο του μεταβιβαστικού έρωτα εμφανίζεται ως μία εικονογράφηση του προαναφερθέντος ερωτήματος: πώς η μεταβίβαση από μοχλός της θεραπείας μπορεί να μετατραπεί σε εμπόδιο. Αυτό που εμφανίζεται με τον πλέον οξύ τρόπο είναι ότι ο δρόμος της ανάλυσης και "του αναλυτή είναι διαφορετικός και δεν έχει πρότυπο στην πραγματική ζωή". Ο έρωτας μεταβίβασης βάζει στον αναλυτή ένα στοίχημα, καθώς η αποδοχή του ερωτικού αιτήματος της ασθενούς "είναι τόσο μοιραία για την ανάλυση όσο και η καταπίεσή του".