Γιά νά ἀπεγκλωβιστεῖ κάποιος ἀπό τόν ἑαυτό του, ἀπό τό ἄτομό του, χρειάζεται νά κενωθεῖ, νά ταπεινωθεῖ. Ν’ ἀκούσει βαθιά, στό ἐσώτερο εἶναι του τό «Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι». Κατέβα, ταπεινώσου, νά ἔρθω νά μείνω στό σπίτι σου. Μέ ἄλλα λόγια, μάθε νά ζεῖς, ἀφοῦ μετακομίσεις ἀπό τόν ἐξώστη τῆς διάνοιας στό ὑπόγειο τῆς καρδιᾶς. Ἔτσι, βγαίνει κανείς ἀπό τόν ἑαυτό του, ἐκκλησιοποιεῖται. Σκεπτόμενος τόν Κύριο καί ὄχι τόν ἑαυτό του, βγαίνει ἐκτός ἑαυτοῦ καί οἰκειώνεται τούς ἄλλους. Ἀγκαλιάζει τούς πάντες μέ μία αἴσθηση πλατυτέρας μητρότητας, στοργικά, σάμπως καί τούς κρυσταλλώσει ὁ παγετός τοῦ κόσμου. Ἀνήκει σέ ὅλους, χωρίς νά ἀπαιτεῖ τίποτα ἀπό κανέναν. Αὐτή τήν κάθοδο τοῦ ταπεινωμένου νοῦ στήν καρδιά, ὁ Πεντζίκης τή δίνει πολύ ὡραῖα: «Τό γεγονός τῆς ἑνώσεως» λέει, «ὅλων τῶν πλασμάτων σέ ἕνα σῶμα μέ τόν Οὐρανό, στόν χῶρο τῆς ζωικῆς λειτουργίας τῆς καρδιᾶς, δέν κατανοεῖται, ἄν ὁ νοῦς ὅλων μας τῶν πεποιθήσεων δέν ταπεινωθεῖ καί κατεβεῖ χαμηλότερα ἀπό τό ὕψος τῆς κεφαλῆς ὅπου ἑδρεύει».