Η τριτοβάθμια εκπαίδευση της Αμερικής μπορεί να θαυμάζεται από όλον τον κόσμο για τους παγκοσμίου κύρους καθηγητές της, τα διεθνώς αναγνωρισμένα κολλέγια και πανεπιστήμιά της, την πρωτοποριακή έρευνα που ωφελεί όλους τους ανθρώπους, την καταπληκτική ποικιλία (διαφορετικότητα) των σπουδαστών της, την καλλιέργια των Καλών Τεχνών, την ελευθερία της σκέψης και την μεγάλη επιθυμία και ζήτηση από πολλούς ξένους να σπουδάσουν εκεί. Κι όμως, μέσα στην Αμερική, είναι πολύ πιο πιθανό ν΄ ακούσει κανείς το ίδιο σύστημα να χαρακτηρίζεται σαν παχύδερμο, τεμπέλικο, σκληρωτικό, μη ρεαλιστικό, με λογικές αντιθέσεις, διαστρωματωμένο, ανεξέλεγκτο, υπερτιμημένο, υποαπασχολούμενο, ανεύθυνο. Ο θρυλικός σύμβουλος επιχειρήσεων Peter Drucker, αφού τόνισε το 1977 ότι "η τριτοβάθμια εκπαίδευση βρίσκεται σε μεγάλη κρίση", προέβλεψε ότι "...τριάντα χρόνια από τώρα, οι μεγάλες πανεπιστημιουπόλεις θα είναι μνημεία του παρελθόντος, και τα πανεπιστήμια δεν θα επιζήσουν."[...] (Από την εισαγωγή του βιβλίου)