Τον πίστευε σαν θεό. Τον λάτρευε σαν άγιο. Την πρόδωσε σαν Ιούδας.

Μα μόνο μετά το τελευταίο του φιλί η Ελένη κατάλαβε πως το χρυσό κλουβί του γάμου της είχε φυλακίσει μαζί μ΄ αυτήν και κάθε της όνειρο. Έδωσε μια να βγει έξω στο φως, να σβήσει για πάντα το σκοτάδι που τη σκέπαζε, μα οι σκιές σ΄ ακολουθούν όπου κι αν πας. Γιατί ο Άρης είχε φροντίσει να κρύψει κι άλλα μυστικά, τόσο μεγάλα, που ακόμη και το παιδί με μια άλλη γυναίκα, όταν αποκαλύφθηκε, φάνηκε σαν ένα τόσο δα αθώο ψέμα.

Όμως μέσα στο φως οι άνθρωποι βλέπουν. Και τότε αναζητούν και βρίσκουν εκείνους τους άλλους ανθρώπους, τους ξεχωριστούς, να πορευτούν μαζί τους στη ζωή. Γιατί κάθε μοναχική πορεία χρειάζεται ένα συνοδοιπόρο, για να φωτίζει ο ένας το μονοπάτι του άλλου, να γίνονται οι σκιές παρελθόν.