Ο «Ιππόλυτος» εκφράζει τον καταδικασμένο έρωτα, το χωρίς διέξοδο ερωτικό πάθος της Φαίδρας. Στον δεύτερο «Ιππόλυτο» ο Ευριπίδης επιχειρεί τη διακειμενική επεξεργασία του Ιππόλυτου Καλυπτομένου, διατηρώντας, παρα ταύτα, πολλά στοιχεία από τον πρώτο, με την εξής σημαντική διαφορά: ενώ στον πρώτο η Φαίδρα εξομολογείται μόνη της τον έρωτά της στον Ιππόλυτο, στο δεύτερο κείμενο η τροφός τής Φαίδρας είναι εκείνη η οποία φανερώνει στο γιο του Θησέα τον έρωτα της βασίλισσας. Το δεύτερο, δηλαδή, κείμενο του Ευριπίδη αποτελεί διακείμενο του πρώτου και εμπεριέχει την αυστηρή κριτική στάση του κοινωνικού περιβάλλοντος, το οποίο ωθεί τον αθηναίο δραματουργό στη διακειμενική επεξεργασία της τραγωδίας του. (...)
Η Μαίρη Βιδάλη γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος του Pierce College (1973). Σπούδασε στη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη και στο Οικονομικό Τμήμα της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η πρώτη της μετάφραση έγινε το 1984 με το "On approval" (Σύζυγοι με δοκιμή) του Φρ. Λονστέιλ. Ακολούθησαν: Ρέι Κούνεϊ: "Σπίτι διερχομένων", Λόρκα: "Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα", Ρακίνα: "Φαίδρα", Λόρκα: "Δόνια Ροζίτα", Χένρυ Τζέιμς:"Η κληρονόμος", Αλέξανδρου Δουμά υιού: "Η κυρία με τας καμελίας".
Ποιητικές συλλογές: "Μέρες σιωπής" 1973 και στις εκδόσεις Φιλιππότη "Μαγεμένος δρόμος" 1977, "Βίντεο μνήμες" 1979.
Σκηνοθέτησε τα έργα, Λόρκα: "Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα", "Η θαυμαστή μπαλωματού", "Δόνια Ροζίτα", Ίψεν: "Η κυρά της θάλασσας", Σκριμπ - Λεγκουβέ: "Μονομαχία γυναικών", Ευριπίδη: "Τρωάδες", Πιερ Μπομαρσαί: "Η ένοχη μητέρα".
Από το 1977 μέχρι σήμερα έχει ερμηνεύσει πολλούς θεατρικούς ρόλους. Ενδεικτικά: "Αντιγόνη", "Ιφιγένεια εν Ταύροις", "Ανδρομάχη", "Στέλλα Βιολάντη", "Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι", "Έντα Γκάμπλερ", "Μαργαρίτα Γκοτιέ" και ο μονόλογος "Λέλα Καραγιάννη".
Το 1990 ίδρυσε την ΑΜΚΕ "Διάχρονο" που το 2010 απέκτησε στον Νέο Κόσμο τη δική της θεατρική στέγη. Έχουν ήδη ανέβει σ’ αυτήν περισσότερα από 30 έργα. Έχει βραβευτεί από δήμους και συλλόγους για την πορεία της στο θέατρο, το Φεστιβάλ Πατρών και το Κέντρο Πολιτισμού Θεσσαλονίκης. Εξελέγη δημοτική σύμβουλος στην Κηφισιά και περιφερειακή σύμβουλος Αττικής.
Racine, Jean Baptiste (1639-1699). Ο διάσημος Γάλλος ποιητής και ακαδημαϊκός μαζί με τον Μολιέρο και τον Κορνήλιο, αποτελούν την περιώνυμη τριανδρία του γαλλικού δραματολογίου του 17ου αιώνα.
Σπούδασε νομικά και φιλοσοφία, αλλά δεν τα ακολούθησε, γιατί από νωρίς εκδηλώθηκε μέσα του η κλίση προς την ποίηση και ιδιαίτερα προς την τραγωδία και το δράμα.
Υπήρξε φίλος του Μπουαλώ, του Μολιέρου και του Λαφονταίν, τα βιβλία των οποίων άσκησαν ζωηρή επίδραση στο πνεύμα και το έργο του.
Η πρώτη του ωδή, που έφερε τον τίτλο "Η νύμφη του Σηκουάνα" και που τη δημοσίευσε σε ηλικία μόλις 20 ετών, με την ευκαιρία των γάμων του βασιλιά Ηλίου Λουδοβίκου ΙΔ΄, ήταν μια επιτυχία του. Κατόπιν, έγραψε ορισμένες αποτυχημένες τραγωδίες, για να αρχίσει πάλι τις επιτυχίες του από το έτος 1764, με τα έργα: "Θηβαΐδα", "Αλέξανδρος" και "Ανδρομάχη" (και τα τρία τραγωδίες). Στη συνέχεια έγραψε την έξυπνη κωμωδία του "Οι διάδικοι", όπου έκδηλα μιμείται την κωμωδία του Αριστοφάνη "Σφήκες".
Μετά εξακολούθησε με ορισμένες άλλες εκλεκτές τραγωδίες του, μεταξύ των οποίων είναι: "Η Βερενίκη", "Ο Μιθριδάτης", "Ο Βρετανικός", "Ο Βαγιαζήτ", η "Ιφιγένεια" και η "Φαίδρα" (οι δύο τελευταίες κατά μίμηση των ομώνυμων τραγωδιών του Ευριπίδη).
Η δόξα όμως του Ρακίνα, από τα παραπάνω εκλεκτά έργα του, προξένησε τον φθόνο και τις εναντίον του κριτικές επιθέσεις μερικών άλλων ομοτέχνων του, ακόμη και πρώην φίλων του. Με αποτέλεσμα, ο ποιητής να στεναχωρηθεί τόσο πολύ, ώστε σε ηλικία 38 ετών, να αφήσει το πνευματικό προσκήνιο και να κλειστεί σε μοναστήρι Ιανσενιτών (το Πορτ Ρουαγιάλ). Έκτοτε δε και επί 22 ολόκληρα χρόνια -ως το θάνατό του- δεν έγραψε, παρά μόνο δύο τραγωδίες με θρησκευτικό περιεχόμενο, παρμένο απ΄ τη Βίβλο, τις "Εσθήρ" και "Αθαλία".
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
