Στην παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, το Μυστήριο της Θ. Λειτουργίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την διακονία του Λόγου του Θεού. Στα πλαίσια της λυτρωτικής συνάξεως εντάσσεται και η εξαγγελία του Θεϊκού Λόγου, ο οποίος θα πρέπει να διαπνέεται από την σημαντική μέριμνα του ομιλούντος ιεροκήρυκος να οικοδομήσει πνευματικά, να εμπνεύσει και να αναπαύσει τον περιεστώτα λαό του Θεού. Το κήρυγμα δεν είναι πολυτέλεια, άλλα επιτακτική ανάγκη. Είναι η πνευματική τροφή των πεινώντων για ουράνια βρώση. Ο σημερινός κηρυγματικός λόγος θα πρέπει να είναι μεστός και κατανοητός. Να είναι πηγή θεϊκής εκστατικής αγάπης και θερμότητος, έτσι ώστε να θερμάνει την παγωμένη και ψυχραμένη ψυχή του ανθρώπου που παλεύει μέσα στο ανοιχτό "πέλαγος" των βιοτικών μεριμνών. Η όλη εκκλησιαστική προσπάθεια, αφού ως στόχο έχει τη σωτηρία των πιστών, δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι πρέπει να οδηγεί και να κατευθύνει τον άνθρωπο στο μυστήριο της Σωτηρίας, στη Θεία Λειτουργία, αφού εκεί θα ενωθεί με Τον Χριστό σε αληθινή κοινωνία σαρκός και πνεύματος. Αυτόν λοιπόν τον σκοπό υπηρετεί και ο λόγος της, γι’ αυτό και στην Ορθόδοξη παράδοση η Αγία Γραφή και η Λειτουργία θεσπίστηκαν για να συνυπάρχουν ενωμένες για πάντα. Η Αγία Γραφή αποτελεί την πηγή και τη βάση ολόκληρης της λειτουργικής και πνευματικής ζωής της Εκκλησίας. Τα ιερά αναγνώσματα, Ευαγγελικό και Αποστολικό, αποτελούν αδιάσπαστο τμήμα της ευχαριστιακής λειτουργίας. Δεν αποτελούν, όπως εσφαλμένα νομίζεται, εισαγωγή στο κυρίως Μυστήριο. Το "Μυστήριο του Λόγου" είναι αναπόσπαστο και αδιαίρετο από το "Μυστήριο της Ευχαριστίας". Χωρίς το πρώτο, το δεύτερο είναι ακατανόητο.