Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
ISBN:
9789608914476
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Το πρώτο από τα δύο κείμενα που παρουσιάζουμε είναι ο περίφημος λόγος του Ντοστογιέφσκι στα αποκαλυπτήρια του μνημείου του Πούσκιν, `το πιο διάσημο και σημαντικό από τα μη φανταστικά του έργα`, όπως το χαρακτηρίζει ο D.S. Mirsky, που συνεχίζει αμέσως παρακάτω: `[ο Ντοστ.] υμνεί εδώ το μεγάλο ποιητή για την `πανανθρώπινή` του αντίληψη, δηλαδή την κατανόηση όλων των λαών και των πολιτισμών. Αυτό άλλωστε είναι και το ιδιαίτερο γνώρισμα και η αποστολή της Ρωσίας στον κόσμο τούτον - μια αναπάντεχη προφητεία της Τρίτης Διεθνούς`.
Το δεύτερο κείμενο είναι η απάντηση που έδωσε στο κείμενο του Ντοστογιέφσκι ένας `διαφωτιστής` της εποχής, ο Κονσταντίν Καβέλιν (1818-1885). Το συμπεριλαμβάνουμε σ` αυτή την έκδοση όχι μόνο ως ένα `δείγμα` του τρόπου με τον οποίο διαξάγονταν κάποτε οι πολιτικο-πνευματικές διαμάχες, αλλά και για τον καθαρά λειτουργικό ρόλο που παίζει στη σημερινή ανάγνωση του κειμένου του Ντοστογιέφσκι. Γιατί, πράγματι, με τη νηφάλια και περιεκτική αναδρομή του στην παλαιά αντιπαράθεση ανάμεσα στα δύο ρεύματα, τους σλαβόφιλους και τους δυτικόφιλους, δεν αποσαφηνίζει απλώς τον ορίζοντα μέσα στον οποίο βλέπει την αντιπαράθεση αυτή ο Ντοστογιέφσκι, αλλά προβάλλει κατά κάποιον τρόπο τους όρους αυτούς και στη σημερινή συζήτηση κάποιων δικών μας χρόνιων προβλημάτων, όπως ασφαλώς, θα διακρίνει ο αναγνώστης. Η αντίθεση που διαγράφεται στα δύο αυτά κείμενα είναι ριζική και, ίσως, άλυτη στο διηνεκές, εφόσον κινείται ακολουθώντας τον φαύλο κύκλο της `ηθικολογικής`, αφ` ενός, και της `πρακτικής`, αφ` έτερου, θέσης: Τα ηθικά άτομα κάνουν τη `σωστή` κοινωνία και (κατόπιν) η `σωστή` κοινωνία διαπλάθει τα ηθικά άτομα - ή, μήπως, αντιστρόφως; Βέβαια η συλλογιστική και των δύο κειμένων είναι πολύ πιο σύνθετη και ερεθιστική, γιατί περνάει από πολλές στροφές και μονοπάτια πριν στραγγίξει στην προαναφερόμενη αδιέξοδή της διάζευξη. Και το ενδιαφέρον αυτής της συλλογιστικής βρίσκεται στα σημεία εκείνα όπου φαίνονται να διασταυρώνονται στιγμιαία οι σκέψεις ενός `σλαβόφιλου`, όπως ο Ντοστογιέφσκι, που υπεραμύνεται της `οικουμενικότητας`, και ενός `ευρωπαϊστή`, όπως ο Καβέλιν, που καταλήγει να λέει ότι ο ευρωπαϊσμός από όργανο διαφωτισμού `μεταβλήθηκε σε όργανο καταπίεσης που άνοιξε συγχρόνως διάπλατες τις πόρτες της Ρωσίας, σε κάθε Ευρωπαίο τυχοδιώκτη και αγύρτη`. Και μόνο γι` αυτήν έστω τη στιγμιαία διασταύρωση των αντίπαλων θέσεων, η οποία αποκαλύπτει και τα όριά τους, αξίζει η παράλληλη ανάγνωση που προτείνουμε. [...]
[Απόσπασμα από σημείωμα μεταφραστή]
Ο Φιόντορ Μιχάηλοβιτς Ντοστογιέφσκι (ρωσ.: Фёдор Михайлович Достоевский, ΔΦΑ [ˈfʲɵdər mʲɪˈxajləvʲɪt͡ɕ dəstɐˈjefskʲɪj] 30 Οκτωβρίου 1821 - 9 Φεβρουαρίου 1881) ήταν Ρώσος μυθιστοριογράφος, φιλόσοφος, διηγηματογράφος, δοκιμιογράφος και δημοσιογράφος. Στα λογοτεχνικά έργα του διερευνά την ανθρώπινη ψυχολογία κατά την ταραγμένη πολιτικά, κοινωνικά και πνευματικά ατμόσφαιρα της Ρωσίας του 19ου αιώνα και καταπιάνεται με διάφορα πνευματικά και θρησκευτικά θέματα. Στα πιο αναγνωρισμένα μυθιστορήματα του περιλαμβάνονται τα Έγκλημα και Τιμωρία (1866), Ο Ηλίθιος (1869), Οι Δαιμονισμένοι (1872) και Αδερφοί Καραμαζώφ (1880). Το συνολικό έργο του περιλαμβάνει 12 μυθιστορήματα 4 νουβέλες, 16 διηγήματα και διάφορά άλλα γραπτά. Πολλοί κριτικοί λογοτεχνίας τον θεωρούν ως έναν από τους μεγαλύτερους μυθιστοριογράφους της παγκόσμιας λογοτεχνίας και πολλά από τα έργα του θεωρούνται αριστουργήματα που άσκησαν μεγάλη επίδραση. [3] Η νουβέλα του Σημειώσεις από το Υπόγειο (1864) θεωρείται ως ένα από τα πρώτα έργα της υπαρξιστικής λογοτεχνίας.. Γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 1821 στη Μόσχα. Ο πατέρας του ήταν γιος κληρικού, και δεν ήταν αριστοκράτης. Σύμφωνα με την παράδοση της εποχής θα έπρεπε να γίνει και αυτός κληρικός, κατόρθωσε όμως να σπουδάσει ιατρική, έγινε στρατιωτικός γιατρός και με τη σταδιοδρομία του αυτή μπήκε στην κληρονομική αριστοκρατία. Φεύγοντας από τη στρατιωτική υπηρεσία τελείωσε την καριέρα του ως διευθυντής ενός πτωχοκομείου στη Μόσχα. Έτσι η κοινωνική αφετηρία του Ντοστογιέφσκι βρισκόταν κατά κάποιον τρόπο στο σύνορο της αριστοκρατίας και των Rasnotchinzen, (που κατά λέξη μεταφράζεται άνθρωποι από άλλη τάξη) οι οποίοι είναι άτομα του μη αριστοκρατικού μεσαίου στρώματος, με προσωπικές ικανότητες και επιτεύγματα, τα οποία είχαν κατορθώσει να αποκτήσουν πρόσβαση στο ανώτερο στρώμα, κυρίως ως καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, συγγραφείς, δάσκαλοι (ιδίως οικοδιδάσκαλοι), γιατροί, επίσης σε άλλα επαγγέλματα διανοουμένων που ως προϋπόθεση είχαν ένα υψηλότερο πνευματικό επίπεδο.[7] Έτσι, ο πατέρας του ήταν «ευγενής πρώτης γενιάς κι από νομική άποψη ανήκε στα προνομιούχα ανώτερα στρώματα, χωρίς όμως κοινωνικό κύρος.»[8] Ο πατέρας του Ντοστογιέφσκι θα αγοράσει το 1831 ένα μεγάλο αγρόκτημα με τρία χωριά και για να εξασφαλίσει την οικογένειά του και για να έχει πρόσβαση στην αριστοκρατία. Έτσι ο νεαρός Φιοντόρ «δεν μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια και στη στέρηση» αλλά μέσα σε συνεχείς οικονομικούς υπολογισμούς και παρατηρώντας την πραγματική φτώχεια στους ασθενείς του πτωχοκομείου.[9] Ο πατέρας του θα δολοφονηθεί το 1839 επειδή ήταν ιδιαίτερα μισητός από τους χωρικούς λόγω του σκληροτράχηλου και αυταρχικού του χαρακτήρα[10]. Ο Ντοστογιέφσκι ύστερα από μία αρχική κατ΄οίκον διδασκαλία πήγε οικότροφος σε δύο σχολεία στη Μόσχα, ένα από τα οποία γαλλικό. Όταν τέλειωσε το σχολείο συνέχισε τις σπουδές του στην Πετρούπολη σε κρατική στρατιωτική σχολή μηχανικών και για σύντομο χρονικό διάστημα άσκησε αυτό το επάγγελμα. Το 1843 αποχωρώντας οριστικά από αυτό το επάγγελμα έλαβε την απόφαση να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη λογοτεχνία. Αυτό δεν ήταν παρά το αποτέλεσμα μίας μακράς πορείας, η οποία ξεκινούσε από τα χρόνια της σχολικής εκπαίδευσής του: σταθερός ήταν ο προσανατολισμός του στη λογοτεχνία.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
