Μία από τις μεταπτωτικές ψυχικές μας ασθένειες είναι η τάση να μη βλέπουμε ή να αποκρύβουμε τα δικά μας ελαττώματα και, απεναντίας, να βλέπουμε, να ξεσκεπάζουμε και να καταδικάζουμε τα ελαττώματα του πλησίον. Και αν δεν μπορούμε ν΄ αποκαλύψουμε τα ελαττώματα των άλλων ή άν δεν υπάρχουν σ΄ αυτούς τα ελαττώματα που θα θέλαμε να δούμε, τότε καταφεύγουμε σε μυθοπλασίες, στολίζοντας και ενισχύοντάς τες με λέξεις αιχμηρές και εντυπωσιακές. Ένα δικό μας ελάττωμα μας φαίνεται μηδαμινό, αθώο. Ένα ελάττωμα του πλησίον το μεγαλοποιούμε, το παρουσιάζουμε ως αξιόμεμπτο. Αυτή η ψυχική ασθένεια σε ορισμένους ανθρώπους, που δεν προσέχουν τον εαυτό τους, εντείνεται υπερβολικά. Αλλά κι από κείνους που αγωνίζονται για τη σωτηρία τους δεν λείπει. Για να της ξεφύγουμε, πρέπει να βρισκόμαστε σε συνεχή πνευματική εγρήγορση (Απόσπασμα από τη διδαχή στα λόγια: "Η κακή φήμη των Σοδόμων...")