«Εμείς οι Νεοέλληνες, κληρονόμοι της ιερής παρακαταθήκης της μυθολογίας των προγόνων μας, όχι μόνο ικανοποιούμε το αισθητήριο της τέρψης μας, αλλά και γευόμαστε τους εύγεστους καρπούς του παραδειγματισμού μας σε πλείστα όσα θετικά στοιχεία από το πληθωρικό περιεχόμενό της. Αρκετές περικοπές της είναι περιεκτικές από τον πυρήνα της αλήθειας, τον οποίο απολαμβάνουμε στα γραμματειακά μνημεία όχι μόνο της αρχαίας αλλά και της νεοελληνικής ακόμη λογοτεχνίας. Ιδιαζόντως στη δραματική και λυρική ποίηση υποκρύπτεται τις πλείστες φορές ο μύθος, εράνισμα της εύρυνσης της ελληνικής μυθολογίας· ο μύθος αυτός απηχεί την υπόθεση του λογοτεχνήματος και συνεπώς προσφέρει αφειδώς μηνύματα έντονου παραδειγματισμού απόψεων, που συγκλίνουν στο ενιαίο της ελληνικότητας και σφραγίζουν την αμέριστη φυσιογνωμία του ελληνισμού». (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]