Δεν δυσκολεύτηκαν διόλου να βρουν το παλαιό ελαιουργείο όπου θα επισκέπτονταν την έκθεση της εικαστικού Διοχάντης με εγκατάσταση που αναπτυσσόταν στους ερειπωμένους, πλην όμως πολύ ατμοσφαιρικούς χώρους τού άλλοτε ανθηρού εργοστασίου. Άλλωστε η παραλία της Ελευσίνας δεν είναι δα και τόσο εκτεταμένη. Το ελαιουργείο βρίσκεται στο τέρμα σχεδόν μιας οδού ήπιας κυκλοφορίας —«ηπίας», διόρθωσε η νόννα με τη σχολαστικότητα της καθαρολόγου φιλολόγου που ήταν, αν και δεν άσκησε ποτέ το σχετικό επάγγελμα—, πλάι ακριβώς στο τερατώδες συγκρότημα της τσιμεντοβιομηχανίας, που απειλεί να καταβροχθίσει ό,τι έχει απομείνει από την ακρόπολη της αρχαίας Ελευσίνας με τον εμβληματικό τσιμεντένιο πύργο του ρολογιού κι ένα ασβεστωμένο ξωκλήσι στην κορυφή της. Τα τούβλινα φουγάρα του εργοστασίου κι ο καταφαγωμένος από τις εξορύξεις βραχώδης λόφος χωνεύονταν στο σκοτάδι.

Κάποια ζευγαράκια, καθισμένα στο πεζούλι πάνω από τη θάλασσα, ζούσαν την ερωτική τους ψευδαίσθηση, και οι αργοπορημένοι ψαράδες μάζευαν αργά αργά τις πετονιές και τα καλάμια τους. Μερικά αγόρια κλοτσούσαν μια μπάλα πάνω στο ψωραλέο γρασίδι της πλατειούλας· και κάποια ξαναμμένα απ’ τη μαγεία της νύχτας και την ορμή της νιότης τους κοριτσόπουλα σουλατσάριζαν αγκαλιασμένα, χασκογελώντας χωρίς λόγο και φλυαρώντας χαζοχαρούμενα.

Από το διήγημα «Επίσκεψη σε μια έκθεση»