Ως ενορμητική διαδικασία θα μπορούσε να ορισθεί η διαπλοκή των ασυνείδητων αναπαραστάσεων και των συναισθημάτων που εκδηλώνονται με ένα συγκεκριμένο τρόπο, "εκ των υστέρων", στην καθημερινή πρακτική όπου το υποκείμενο συναντά το αντικείμενο, αλλά και ως αυτή καθαυτή η τρέχουσα ενόρμηση του αυτόνομου υποκειμένου που συναντά το αντικείμενο. Πρόκειται για τη διαδικασία που εμπεριέχει ταυτόχρονα το διφορούμενο και το ξεκάθαρο, το όλο και το ανολοκλήρωτο, το φυσιολογικό και το παθολογικό. Πρόκειται τελικά για τη δυναμική της συγκρουσιακής σύνθεσης αντιθετικών συναισθημάτων, παραστάσεων και νοημάτων. Για να εδραιώσει την άποψή του για τις ενορμήσεις του έρωτα και του θανάτου, ο Freud ανέτρεξε στην αρχαία ελληνική γραμματεία, στους Προσωκρατικούς, στις δύο βασικές αρχές με τις οποίες ο Εμπεδοκλής όριζε την ανθρώπινη φύση, τη "φιλία" και το "νείκος". Η αιμομικτική συναλλαγή ως μέρος της φυσιολογικής διαδικασίας στη σχέση γονιός παιδί -με το νόημα που εμπεριέχουν τα χάδια και οι προτροπές του ενός προς τον άλλον- συχνά καταλήγει σε διαστροφικού τύπου σχέση, όταν η ενορμητική διαδικασία του γονιού έχει δρομολογηθεί προς τη μεριά της καταστροφής. Ωστόσο έχει συχνά παρατηρηθεί ότι ο γονιός, σύντροφος του αιμομίκτη, συμμετέχει, συνειδητά ή ασυνείδητα, στη διατήρηση του αιμομικτικού κλίματος στην οικογένεια. Αυτά είναι τα κεντρικά θέματα που πραγματεύεται το παρόν βιβλίο, με βάση το υλικό που συνέλεξε ο συγγραφέας διερευνώντας το ζήτημα της αιμομιξίας και ειδικότερα τη σχέση της μητέρας με το παιδί που έχει υποστεί αιμομιξία, όταν εκείνη είναι σύντροφος του αιμομίκτη, χρησιμοποιώντας τις μεθόδους της σύγχρονης ψυχαναλυτικής ανθρωπολογίας και ψυχοπαθολογίας.