Φαντασθείχε ότι μια μέρα ανακοινώνετε στους πιστούς όλων των θρησκειών, σε όλο τον κόσμο: «Από εδώ κι έπειτα δεν θα υπάρχουν πλέον τόποι λατρείας, ούτε τελετές, ούτε κληρικοί, ούτε αγάλματα ή ιερές εικόνες, τίποτε υλικό ή εξωτερικό, θα λατρεύετε τον Θεό εν πνεύματι και αλήθεια». Θα ήταν γι` αυ­τούς, το κενό, θα ένιωθαν χαμένοι. Μόνον ένα εξαιρετικά εξε­λιγμένο ον μπορεί να βρει στο πνεύμα του, στην ψυχή του, το ιερό όπου θα εισέλθει για να απευθυνθεί στον Κύριο, για να αγγίξει, να γευθεί και να αναπνεύσει τα μεγαλεία του Ου­ρανού. Προφανώς, μια τέτοια διεύρυνση της συνείδησης είναι επιθυμητή. Για εκείνους που είναι σε θέση να φθάσουν σε αυ­τό το σημείο δεν υπάρχουν άλλα όρια, επειδή ο κόσμος της ψυχής και του πνεύματος είναι ο πιο όμορφος, ο πιο ευρύς, όπου μπορούν να εργάζονται έως το άπειρο για να χτίσουν το μέλλον τους, ως γιοι και κόρες του Θεού.