Εξαντλημένο στον εκδοτικό οίκο
ISBN:
9789607169433
Κατηγορίες:
Δοκίμια , Πεζογραφία , Ψυχολογία | Ψυχανάλυση , Φιλοσοφία | Κοινωνιολογία | Θρησκεία
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Ο Παναγιώτης Σ. Πούλος (1954) είναι αναπληρωτής καθηγητής Φιλοσοφίας και Αισθητικής στο Τμήμα Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Σπούδασε Φιλοσοφία και Τυπική Λογική στο Παρίσι και εκπόνησε διδακτορική διατριβή στη Φιλοσοφία με αντικείμενο: "Λογοτεχνία και Φιλοσοφία: το status της χρονικότητας στην οικοδόμηση του έργου του Μαρσέλ Προυστ", με επόπτη καθηγητή τον Pierre Macherey.
Εργάστηκε ως εντεταλμένος βοηθητικής διδασκαλίας στο Τμήμα Φιλοσοφίας, Μαθηματικών και Ιστορίας της Τέχνης του Πανεπιστημίου Παρίσι-Χ-Nanterre (1977-1981) και δίδαξε στη συνέχεια λογοτεχνική μετάφραση στο Κέντρο Λογοτεχνικής Μετάφρασης (CTL) του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών και το Ευρωπαϊκό Κέντρο Μετάφρασης και Επιστημών του Ανθρώπου (ΕΚΕΜΕΛ), του οποίου υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη.
Από το 2007 είναι Πρόεδρος της Επιτροπής εποπτείας της Βιβλιοθήκης της ΑΣΚΤ.
Έχει διδάξει Ιστορία της Φιλοσοφίας και της Αισθητικής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης (2001-2003), στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο (2001-2006), στο Α.Π.Θ, (Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών, 2001-2002, 2003-2004), και διδάσκει από το 2004 τα μαθήματα "Εισαγωγή στη Φιλοσοφία και την Αισθητική", "Ιστορία των Αισθητικών Θεωριών", "Φιλοσοφία/Αισθητική", "Τέχνη και Φιλοσοφία", "Θεωρία και μαθητεία της Τέχνης", στα δύο Τμήματα της ΑΣΚΤ (Εικαστικό και Θεωρητικό), σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο.
Με τη δημοσίευση της ενότητας "Ο ανακτημένος Χρόνος", ολοκληρώθηκε το 2018 η πρώτη ελληνική έκδοση του μυθιστορήματος του Μαρσέλ Προυστ "Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο", 7 τόμοι, 1998-2018, υπό την επιστημονική του διεύθυνση. Η μετάφραση του έκτου τόμου του μυθιστορήματος ("Η Αλμπερτίν αγνοούμενη", 2014) τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης (2015).
Έχει επίσης διευθύνει την έκδοση του διεπιστημονικού συλλογικού τόμου "Περί κατασκευής" (1996), της μελέτης των J.-P. Cometti, Roger Pouivet και Jacques Morizot "Ζητήματα αισθητικής" (2005), της ανθολογίας 15 κειμένων Αισθητικής και Θεωρίας της Τέχνης με τίτλο "Έννοιες της τέχνης τον εικοστό αιώνα" (2006), του τόμου με επιμέλεια του Eric Karpeles "Η ζωγραφική στο έργο του Προυστ" (2008) και της μελέτης του Richard Wollheim "Η τέχνη και τα αντικείμενά της" (2009), με σημειώσεις και Επιλεγόμενα. Παράλληλα, έχει συνεπιμεληθεί το αφιέρωμα του περιοδικού του Διεθνούς Κολλεγίου της Φιλοσοφίας Rue Descartes (τχ. 51, 2006) στον σύγχρονο ελληνικό φιλοσοφικό στοχασμό.
Έχει δημοσιεύσει μελέτες σε εφημερίδες και περιοδικά (Εντευκτήριο, Το δέντρο, τοπικά, Μετάφραση, Σύγχρονα Θέματα, Αξιολογικά, Ο Πολίτης, Rue Descartes, Revue d΄etudes proustiennes) με αντικείμενο την αισθητική, τις τέχνες, τις σχέσεις φιλοσοφίας και λογοτεχνίας, καθώς και τη θεωρία της μετάφρασης.
Κύριες μεταφράσεις του είναι "Η φυλακισμένη" (2005), "Η Αλμπερτίν αγνοούμενη" (2014) και "Ο ανακτημένος Χρόνος" (2018) του Μαρσέλ Προυστ, καθώς και το "Εμπειρισμός και υποκειμενικότητα. Δοκίμιο για την ανθρώπινη φύση" κατά τον Ντέιβιντ Χιουμ, του Ζιλ Ντελέζ (1995).
Τα κυριότερα ερευνητικά ενδιαφέροντά του σχετίζονται με την Αισθητική, την Ποιητική, τη Θεωρία της Τέχνης και τη Φιλοσοφία της Ιστορίας, όπως και με τα ζητήματα της ποιητικής μνήμης, του χρόνου της δημιουργικής διαδικασίας και της μεταφρασιμότητας.
Ο γάλλος φιλόσοφος Gilles Deleuze γεννήθηκε το 1925 στο Παρίσι. Δίδαξε φιλοσοφία σε λύκεια (Amiens, Ορλεάνη, Παρίσι) και στα πανεπιστήμια της Σορβόννης (1957-1960), της Λυών (1964-1969) και της Βενσέν (1969-1987). Κατά το διάστημα 1960-1964 διετέλεσε ερευνητής στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας (CNRS).
Κυριότερα έργα του: "Difference et repetition" (1968)· "Ο Σπινόζα και το πρόβλημα της έκφρασης" (1969)· "Logique du sens" (1969)· "Ο Αντι-Οιδίπους" (1972, σε συνεργασία με τον Felix Guattari)· "Mille Plateaux" (1980, σε συνεργασία με τον Felix Guattari)· "Le pli-Leibniz et le baroque" (1988)·"Qu΄est-ce que la philosophie?" (1992, σε συνεργασία με τον Felix Guattari).
Το 1992 επιδεινώνεται σοβαρά η πνευμονική πάθηση από την οποία έπασχε ήδη από το 1968. Στις 4 Νοεμβρίου του 1995 ο Deleuze αυτοκτονεί.
Ένα γαλλικό περιοδικό έδωσε τον εξής σύντομο χαρακτηρισμό του Deleuze, που φαίνεται να υιοθέτησε και ο ίδιος: "Ταξίδεψε λίγο, δεν προσχώρησε ποτέ στο κομμουνιστικό κόμμα, δεν υπήρξε ποτέ φαινομενολόγος ούτε χαϊντεγκεριανός, δεν παραιτήθηκε από τον Μαρξ, ούτε απαρνήθηκε τον Μάη του ΄68".
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
