Η Δημόσια Διοίκηση (Δ.Δ.) από καταβολής του νεώτερου ελληνικού κράτους δεν οργανώθηκε ποτέ με το σωστό τρόπο ώστε να εκπληρώνεί το σκοπό της. Αντίθετα πολλές φορές, ξενόφερτη και από άλλο πολιτισμικό πλαίσιο, ταυτίστηκε με το κράτος και χρησιμοποιήθηκε από αυτό για την επιβολή της εξουσίας του πάνω στους πολίτες. Έτσι αντί να γίνει ο υπηρέτης του πολίτη, ως θα έπρεπε, κατάντησε ο στυγνός εξουσιαστής του, το όργανο της επιβολής των απαιτήσεων της κρατικής εξουσίας, η οποία πολύ λίγο διέφερε από τον παλαιό κατακτητή του οποίου τις μνήμες αναπαρήγαγε.
Η εικόνα αυτή καθώς και οι ανάλογες συμπεριφορές των οργάνων της Δημόσιας Διοίκησης δημιούργησαν στους πολίτες τα αισθήματα καχυποψίας προς το κράτος, αισθήματα τα οποία εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμα και σήμερα, εκατόν εβδομήντα και πλέον χρόνια από την ίδρυση αυτού του κράτους. Παράλληλα εξέθρεψαν και μια υπερτροφική Διοίκηση, η οποία ποτέ δεν πέτυχε τους στόχους της.
Αποτέλεσμα της κακής εξέλιξης της ελληνικής Δημόσιας Διοίκησης είναι να παρουσιάζεται πάντοτε από τις εκάστοτε κυβερνήσεις ως ο μεγάλος ασθενής, ο οποίος χρειάζεται θεραπεία. Η θεραπεία αυτή δοκιμάστηκε πολλές φορές με τη μορφή πολυάριθμων μεταρρυθμίσεων και αλλαγών. Οι αλλαγές αυτές δεν έφεραν τα ποθούμενα αποτελέσματα και η κατάσταση εξακολουθεί να παραμένει περίπου η ίδια.
Στην παρούσα μελέτη θα εξετασθούν όλα τα προβλήματα της Δημόσιας Διοίκησης, θα αναζητηθούν οι αιτίες τους και θα γίνει προσπάθεια να προταθούν οι κατευθύνσεις, στις οποίες μπορούν να αναζητηθούν οι λύσεις τους. Βέβαια το όλο πρόβλημα είναι σύνθετο και η αντιμετώπισή του δεν είναι απλή. Η προσπάθεια όμως αυτή θα μας κάνει σίγουρα πιο σοφούς και έμπειρους.
Οι λόγοι που ώθησαν στη συγγραφή της παρούσας είναι το μεγάλο ενδιαφέρον για τη Δημόσια Διοίκηση, αλλά και η μακρόχρονη η ενασχόληση του συγγραφέα μ` αυτή και τα προβλήματά της.