Στους τόπους αυτούς πηγαίνεις σαν ταπεινός προσκυνητής, κοιτάζεις, αλλά σχεδόν φοβάσαι να αγγίξεις, καθώς μόνο η φύση και ο χρόνος φαίνεται να έχουν αυτό το δικαίωμα. Αφουγκράζεσαι, αλλά μιλάς πολύ σιωπηλά, για να μη διαταράξεις τη γαλήνη που αναδύεται από κάθε σπιθαμή. Γεύεσαι με το βλέμμα και ευλογείς την τύχη σου που σε έφερε εδώ, σε αυτές τις πολύτιμες πτυχές της Ελλάδας, στα μικρά της διαμάντια...