«... Δεν τον απασχολεί (τον Νίκο Δεσύλλα) η μυθολογία ούτε καν η ιστορία. Πρωταγωνιστές του είναι το φως και το χρώμα, στοιχεία που συνθέτουν μια εικόνα στοχαστικά ανέμελη. Είναι μια διαδρομή καθαρμού επίσης, μια ιλαστήριος αγνιστική τελετή. Έχουμε αποθέσει τόσο ρύπο πάνω στο θεσπέσιο σώμα, σε κάθε πτυχή του. Ο φωτογράφος δεν αποστρέφει το μάτι από αυτά τα σημάδια. Τα αγνοεί απλώς, εστιάζοντας το ενδιαφέρον του σε ό,τι εν δυνάμει συγκροτεί την αλήθεια του τόπου. Ασχολίες αρχαϊκές που βρίσκονται στη βάση της ζωής. Η επιστροφή από τους αγρούς, το καθάρισμα του σταριού πριν το άλεσμα, το κάψιμο του φούρνου. Και η ποίηση του χώρου βεβαίως, του ηλιοκαμένου προσώπου του. Γραμμές λιτές, αυστηροί όγκοι, καμπύλες βράχων, καμπύλες τρούλων εκκλησιών, που αιφνιδιάζουν με τον γήϊνο αισθησιασμό τους. Αυτός ο αέναος ερωτικός διάλογος. Η πέτρα και η στάλα της υπομονής που την τρυπάει.» Θανάσης Βαλτινός.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]