Ο μικρός Μιχάλης διαβάζει το ημερολόγιο της μητέρας του πάνω από τον ώμο της. Η Ανατολή Αναγνώστου ανακαλεί τις μνήμες από την παιδική της ηλικία στη Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του `50 και την παρατεταμένη εφηβεία της στις συμπληγάδες της χούντας και της μεταπολίτευσης. Είναι σύζυγος του Λευτέρη, μητέρα του Μιχάλη και του Νίκανδρου, αδελφή της αδικοχαμένης Μαρίας κι ενός ακόμη αγοριού, που δηλώθηκε νεκρό για να διοχετευθεί στην αγορά της παράνομης υιοθεσίας.
Αφηγήσεις και σύντομα instantanes κλιμακώνουν τη συγκίνηση. Ένα ακραία αισθαντικό πρόσωπο ωριμάζει. Η τέχνη, η επανάσταση, ο έρωτας και ύστερα ο διορισμός, η οικογένεια, η λάτρα του σπιτιού, το γυναικείο σώμα - ευάλωτο όσο και η ψυχή. Κύλησε όπως κύλησε το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα κι άφησε τα σημάδια του στις σελίδες αυτού του βιβλίου όπου η καθημερινότητα ολοένα ξεπλένεται στα ασημένια νερά μιας καθαρής πηγής. "Στη μάνα του νερού" όλοι ήπιαμε και κάπου έχουμε φυλάξει αυτή τη γεύση. Η συγγραφέας μας οδηγεί, απ` το δικό της μονοπάτι, να την ξαναβρούμε.
Αναρωτιέται κανείς γιατί κλαίει διαβάζοντας μια τόσο απλή ιστορία. Ίσως γιατί με "τέχνη κρύβει την τέχνη της".