Η συστηματική περιγραφή της πορείας παιδιών με διαφορετική κοινωνικό-πολιτισμική προέλευση μέσα από την εκπαίδευση βρίσκεται στο επίκεντρο της Διαπολιτισμικής Παιδαγωγικής. Οι μεταβολές που έχουν συντελεστεί τη δεκαετία που πέρασε αλλά και οι προσπάθειες να καταστεί η ελληνική παιδεία κοινό δημόσιο αγαθό, διαφοροποιούν πλέον το σκηνικό του ελληνικού σχολείου: η ετερότητα του μαθητικού πληθυσμού σε επίπεδο αφετηρίας είναι σήμερα πιο εύκολα ορατή και γεννά έναν ενδιαφέροντα προβληματισμό σχετικά με το είδος και την ποιότητα της διαχείρισής της. Μέσα σε ένα περιβάλλον όπου η επιστημονική γνώση εξισώνεται συστηματικά με την προσωπική γνώμη, οι φοιτητές, οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς βρίσκονται συχνά σε δυσχερή θέση, προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσουν τα μηνύματα που περικλείει ο δημόσιος λόγος περί ετερότητας και να αντιληφθούν τις άρρητες ιδεολογικές και μεθοδολογικές παροχές που τον στηρίζουν. Η Διαπολιτισμική Παιδαγωγική μπορεί να συμβάλει στην κατανόηση της νέας αυτής διάστασης της εκπαιδευτικής πραγματικότητας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]