Ένας τυπικός χαρακτηρισμός του Στήβενς για τον ποιητή είναι ο `κεντρικός άνθρωπος`, ο `απόλυτος Πλάτων`, που αντιστρέφει το σχέδιο του δημιουργού πλάθοντας το ιδεώδες απ` το πραγματικό. Είναι επίσης ο `άνθρωπος άξων` στο `Συνηθισμένο Βράδυ στο Νιου Χέηβεν`, ο `μέγας άνθρωπος` ή ο `ραβίνος` στις `Σημειώσεις για έναν Υπέρτατο Μύθο`, ο ερμηνευτής της `μεγάλης έννοιας` που είναι η ιδέα του ανθρώπου, ο `μουσικός της σκέψης` στο `Θλιβεροί Ήχοι ενός Χαρωπού Βαλς` που σύντομα σ` εμπνευσμένη ποίηση θα ενώσει τα θρυμματισμένα εγώ των ανθρώπων και θα κινητοποιήσει τη φαντασία τους σε μια νέα `μουσική γεμάτη μυστήριο`.
Ο ποιητής του Στήβενς είναι ένα ον υπέρτατης ορατότητας, `η διαφάνεια του τόπου όπου ζει`. Το κρύσταλλο είναι το σύμβολο του Στήβενς για τη διαφάνεια της ποίησης και στην αφηρημένη και στη ζωτική έννοια. Η ύπαρξη του κακού και του θανάτου, της απομόνωσης και της αδυναμίας μας σ` έναν κόσμο όπου τίποτα δεν είναι βέβαιο, τίθεται κάτω απ` αυτό το κρύσταλλο και γίνεται στωικά αποδεκτή σα μια ανάγκη της φύσης. Μέσα απ` αυτή την ανάγκη, ο Στήβενς διαβλέπει μιαν επάρκεια της πραγματικότητας η οποία γίνεται ο πλάστης της ομορφιάς, των πόθων και των ονείρων μας.
Η αίσθηση ότι η πραγματικότητα είναι η βάση της ύπαρξης και πρέπει να συλληφθεί απ` τον ανθρώπινο νου στην απτή, την καθαρή της έννοια, χωρίς τις αλλοιώσεις που της επιβάλλουν τα αισθήματά μας, και να γίνει αποδεκτή ως η μόνη ουσία `που αρκεί` στην ποιότητα του βίου και την πιθανή επιβίωση του ανθρώπου, υπάρχει σε κάθε αξιόλογο ποίημα που έγραψε ο Στήβενς.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
Ο Ουώλλας Στήβενς γεννήθηκε στις 2 Οκτωβρόυ 1879 στο Ρέντινγκ της Πενσυλβανίας. Σπούδασε στο Χάρβαρντ και στη Νομική Σχολή της Νέας Υόρκης. Έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του (1916-1955) στο Χάρτφορντ του Κοννέκτικατ, όπου ήταν νομικός σύμβουλος σε ασφαλιστική εταιρεία. Η ποίησή του αντλεί στοιχεία από τον Ουίτμαν, τον Έμερσον, τους Άγγλους ρομαντικούς και τους σύγχρονούς του εικονιστές. Η πρώτη δημιουργική περίοδος του Στήβενς ξεκινά γύρω στα 1914 και κλείνει το 1923, με τη δημοσίευση της πρώτης του ποιητικής συλλογής, του "Αρμονίου". Το "Κυριακή πρωί", το πιο γνωστό του ποίημα, ανήκει σ΄ αυτή την περίοδο. Η δεύτερή του δημιουργική περίοδος ξεκινά γύρω στα 1934 και φτάνει ως το τέλος της ζωής του, το 1955. Στα χρόνια αυτά έγραψε μεταξύ άλλων τα συνθετικά ποιήματα "Ο άνθρωπος με τη γαλάζια κιθάρα" (1937), "Σημειώσεις για έναν υπέρτατο μύθο" (1942), "Καταφάσεις του καλοκαιριού" (1946), "Σελαγισμοί του φθινοπώρου" (1947), "Μια συνηθισμένη βραδιά στο Νιού Χέηβεν" (1949) καθώς και μια σειρά δοκιμίων από τη θεωρία της ποίησης ου συγκεντρώθηκαν σ΄ έναν τόμο με τίτλο "Ο αναγκαίος Άγγελος" (1951). Τιμήθηκε με τα βραβεία Bollinge (1950) και Pulitzer (1955).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
