«Ναι, πιστεύω ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν είχα καταλάβει σπουδαία πράγματα. Σαν να `χα αποβλακωθεί. Χρειαζόταν. Και σ` αυτό εσείς βοηθήσατε αφήνοντάς με μόνο να μην καταλαβαίνω, ποτέ μια λέξη παρηγοριάς, ποτέ μια λέξη ενθάρρυνσης, ποτέ μια γλυκιά λέξη. Σαν να `πρεπε ο έρωτας να περάσει απ` αυτή την απόλυτη σκληρότητα, σαν να `πρεπε να προστατευτεί απ` τον εαυτό του, να καταστραφεί μόνος του, για να υπάρξει και να συνεχίζει να υπάρχει. Σαν ο έρωτας να μην περνούσε μόνο από εσάς κι από μένα, σαν να `μασταν λιγότερο σημαντικοί από εκείνον. Μόνο τα βιβλία θα γίνουν. Σαν να χρειαζόταν αυτή η ταπείνωση κάθε λεπτό για να μπορέσει να υπάρξει κάτι άλλο. Γιαν, δεν πρέπει να πιστεύετε στον εαυτό σας, το λέτε συχνά, αυτή την παιδική κουβέντα που την ακούμε σε κάθε διάλειμμα. Δεν πρέπει να πιστεύουμε στον εαυτό μας, δεν είμαστε τίποτα, είμαστε φτωχοί, γυμνοί, δεν καταλαβαίνουμε, προσπαθούμε να καταλάβουμε, γράφουμε και καμιά φορά βλέπουμε κάτι και πρέπει να συνεχίσουμε. . .». Ο Γιαν Αντρέα χτύπησε την πόρτα της Μαργκερίτ Ντυράς το καλοκαίρι του 1980 στην Τρουβίλ, αφού της έστελνε αναρίθμητα γράμματα για πέντε χρόνια. Από τότε δεν αποχωρίστηκαν ο ένας τον άλλο. Δεκαέξι χρόνια ζωής που τη μοιράστηκαν ένα «ιερό τέρας» της λογοτεχνίας κι ένας εραστής, ο τελευταίος, η αδυναμία της. Ανάμεσά τους Εκείνος ο Έρωτας, που ο Γιαν Αντρέα προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό και πέρα από το θάνατο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]