Μερικά από τα παραμύθια αυτού του βιβλίου μπορούν να θεωρηθούν μοναδικά, ή σπάνια, αφού δύσκολα, έστω και σε παραλλαγές, τα συναντάμε σε άλλους τόπους. Το σίγουρο πάντως είναι πως τα βιβλία με κασιώτικα παραμύθια είναι από καιρό εξαντλημένα. Ο συγγραφέας αυτής της πρωτότυπης συλλογής έχει την τύχη να κουβαλά, στις ζωντανές ακόμα παιδικές του αναμνήσεις, τα δικά του ακούσματα παραμυθιών, κυρίως από τη μητέρα και τη γιαγιά του. Η προσπάθεια εδώ (που αν πέτυχε ή απέτυχε θα το κρίνει ο αναγνώστης) είναι να συνδυαστούν αυτά τα ακούσματα με τα παραμύθια που διάβασε στα (εξαντλημένα από καιρό) βιβλία. Το στοίχημα είναι να έγιναν οι ιστορίες πιο συμπαγείς ως αφηγήματα και, ενδεχομένως, πιο ενδιαφέρουσες, πιο «ζωντανές», πιο «σημερινές», χωρίς να «ξεφεύγουν» από τον αρχικό πυρήνα των παραδοσιακών παραμυθιών της μακρινής (και, για πολλούς, άγνωστης) Κάσου. Αν περιδιαβαίνοντας τις σελίδες αυτού του βιβλίου νιώσετε ένα πρωτόγνωρο άρωμα, αν, διαβάζοντας, ακούσετε τους ψίθυρους των γιαγιάδων να τα αφηγούνται, αν «δείτε» τους ήρωες των ιστοριών να περνούν έστω σαν σκιές από μπροστά σας, τότε το εγχείρημα του «παντρέματος» των διασκευών με την παράδοση πέτυχε. Άλλωστε, τι σημαίνει τελικά παράδοση; Στο ερώτημα αυτό απαντά, με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο, ο Γιώργος Σεφέρης: «...παράδοση δεν σημαίνει συνήθεια. Αντίθετα, μας ενδιαφέρει για την ικανότητα που έχει να σπάει τη συνήθεια: έτσι αποδείχνει τη ζωντάνια της». Τον λόγο έχουν τώρα τα εφτά (ή μάλλον εφτάμισι...) κασιώτικα παραμύθια! Για νέες και νέους από 8 έως 118 ετών* *στα 7 «παγώνεις», στα 119 «καίγεσαι!...»