«Η θάλασσα είχε χάσει το χρώμα της όταν μπήκαμε και κλείσαμε την μπαλκονόπορτα, τραβώντας τις κουρτίνες. Άνοιξε το πορτατίφ απ` τη μεριά της, πέταξε τα παπούτσια από τα πόδια της, σαν να ήταν το μοναδικό εμπόδιο, έβαλε την τσάντα στην καρέκλα, από πάνω τη ζακέτα, τη φούστα της, το λευκό πουκάμισο, κι έμεινε με το μαύρο κομπινεζόν να κοιτάζει ψύχραιμη. Εγώ φούντωνα, ξεφούντωνα, η αδρεναλίνη μου ξεχύθηκε. Έσταζε ο ιδρώτας, μούλιασα. Μισό λεπτό, λέω και μπαίνω στο μπάνιο και ξεπετσιάζομαι, τσουρουφλίζομαι, το δέρμα μου έλιωσε κάτω απ` το νερό. Χαλάρωσα. Τυλίχτηκα με την πετσέτα, πήγα και χώθηκα δίπλα της. Έβαλε το χέρι της ανάμεσα στα αχνισμένα μπούτια μου. Πάγωσα. Μου κόπηκαν τα πόδι, τα ήπατα, όλα. Προσπαθούσε να με συνεφέρει μ` ερωτόλογα. Δοκίμασε τα πάντα. Είχε στεγνώσει η γλώσσα της. Το σάλιο της πάγωσε σ` όλο το κορμί μου. Εγώ τίποτα, καθόμουν αποσβολωμένος, μαραμένος, αποβλακωμένος σαν μαλάκας. Τζάμπα πήγε το ξενοδοχείο, με πήρε και φύγαμε άπραγοι. Σ` όλη τη διαδρομή η ματιά μου δεν τόλμησε ν` ακουμπήσει πάνω της. Εκείνη μου μιλούσε ασταμάτητα, γελούσε, με χάιδευε αχόρταγα. Σήκωσα το βλέμμα μου όταν τράβηξε το χειρόφρενο. Είχαμε φτάσει στο Πανόραμα, όταν σταμάτησε και με κέρασε ένα μεγάλο τρίγωνο. Με πήραν τα σιρόπια».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]