Ο δρόμος του μύθου, ο δρόμος του λόγου και ο δρόμος του πνεύματος αποτελούν τις κύριες ενότητες αυτής της συλλογής δοκιμίων που ανάγονται στη μέριμνα διασώσεως του ουσιώδους. Κάθε λαός οραματίζεται τον χαμένο παράδεισο, δημιουργώντας πολιτισμό κατά την αναζήτηση του απωλεσμένου εδεμικού στοιχείου. Βυθισμένος ο άνθρωπος της λογοκρατικής εποχής στα επί μέρους έργα του, έχει λησμονήσει την κοσμική ευθύνη για επιστροφή στην πηγή και αυθεντική εμβίωση του `ιλιγγιώδους συμβαίνοντος`. Ωστόσο, στο μάκρος της ιστορίας έχουν επιτευχθεί συνειδητοποιήσεις που στέκονται ως δρομοδείκτες στην πορεία μας μέσα στη νύχτα. Αυτή τη συμπαντική σύλληψη, τη συνείδηση του κοσμικού όλου, τη συναντάμε στον άνθρωπο του μυθοκρατικού κόσμου. Οι συνειδητοποιήσεις των πολιτισμών της Ανατολής κινήθηκαν με ασάφεια, όμως με εγκυρότητα. Η τέλεια σαφήνεια πραγματοποιήθηκε στον ευρύτερο δυτικό πολιτισμό με δυναμισμό που προκάλεσε πρωτοφανή αναστάτωση. Αλλά με τη μορφή της εκπτώσεως. `Οι δρόμοι προσβάσεως προς την ουσία, προς την προβληματική, την αγωνία και την ευδοκία του οντολογικού αυγασμού, άλλοτε πολυσύχναστοι, τώρα ερημώνονται. Η ιστορική ροπή είναι καθοδική. [...] Ήδη πορευόμαστε ΔΥΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΔΕΜ, όπου σβήνουν τα φώτα τα μεταφυσικά και ανάβουν άφθονα τα φυσικά`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]