Ξεκινήσαμε το Νοέμβριο του 2019, γύρω στα 20 άτομα μια δημιουργική προσπάθεια. Ολοκληρώσαμε τον πρώτο κύκλο σύμφωνα με το πρόγραμμα γύρω στο Φεβρουάριο του 2020. Κι ενώ ξεκινούσαμε με προτάσεις, συζητήσεις και διαφωνίες όπως γίνεται κάθε χρόνο, τον δεύτερο κύκλο, ήρθε η σκιά της πανδημίας να σκεπάσει κάθε δραστηριότητα όχι μόνο στη δική μας χώρα, παντού στον κόσμο.

Θα είχε μια λογική να αφήσουμε στην άκρη την προσπάθεια, το εργαστήρι, τα κείμενα, τα πάντα και να ασχοληθούμε με τα «δικά μας» πράγματα. Αλλά αυτή η δουλειά, να γράφουμε ιστορίες, είχε γίνει πραγματικά δική μας. Γιατί δεν ήταν απλά «μια δουλειά». Αλλού κάνουν δουλειές και μπίζνες με το γράψιμο. Εμείς κάνουμε μόνο πράγματα που μας εκφράζουν και τα αγαπάμε. Όποιος νιώθει καλύτερα ξέρει ότι έκανε τη σωστή επιλογή

Τα παιδιά (οι συγγραφείς είναι πάντα παιδιά) στο εργαστήρι, έπειτα από ένα πρώτο μούδιασμα συνέχισαν να δουλεύουν, να ανταλλάσουν γνώμες, να επικοινωνούν, να προχωράνε την αρχική ιδέα και να την μεταμορφώνουν σε μια συλλογή διηγημάτων. Αφήσαμε στην άκρη τα προγράμματα και, αντί να σταματήσουμε το Μάιο, συνεχίσαμε άλλους δυο μήνες, σταματήσαμε και επιστρέψαμε το φθινόπωρο με τη δεύτερη γραφή. Το βιβλίο ετοιμάστηκε σε χρόνο ρεκόρ.

Είναι ένα ωραίο βιβλίο. Έχει δεκατέσσερις ιστορίες από δεκατέσσερις διαφορετικούς ανθρώπους που έγραψαν ο καθένας με το δικό του/της  τρόπο, με το δικό του/της όραμα, με τη δική της/του προσωπικότητα.

Τόσο διαφορετικοί άνθρωποι κι  όμως ένα βιβλίο που ανήκει στην ομάδα. Είναι κάθε φορά το ζητούμενο: να μείνεις ο εαυτός σου αλλά να γράψεις ένα βιβλίο που θα ανήκει στην ομάδα. Αυτή την καταπληκτική ομάδα που κράτησαν σε πολύ δύσκολους καιρούς οι δεκατέσσερις συγγραφείς (κανείς δεν εγκατέλειψε στο δεύτερο κύκλο) και κατάφεραν, με ευγένεια, με αλληλεγγύη, με σεβασμό, με αγάπη ο καθένας/καθεμία για τους υπόλοιπους να φτιάξουν ένα βιβλίο που ανήκει σε όλους και στον καθένα ξεχωριστά.

Τα παιδιά της ομάδας έφτιαξαν το δικό τους δώμα σε τούτη την απρόβλεπτη χρονιά. Έφτιαξαν ένα δώμα που έχει να αφηγηθεί ένα σωρό ιστορίες. Και έχει θέα τις απρόσωπες πόλεις, με τις απρόσωπες σχέσεις, το φόβο και την εγκατάλειψη. Το ίδιο το δώμα όμως έγινε το καταφύγιο, η σχεδία τους, το αποκούμπι τους σε όλους τους μήνες της απομόνωσης. Έτσι το είδαν, γι’ αυτό είναι γεμάτο αγάπη για τη ζωή. Αυτό πρέπει να είναι η λογοτεχνία.