Όταν διαβάζει κανείς τον "Τζέκυλ και Χάϋντ", έχει την αίσθηση ότι βρίσκεται σε όνειρο. Αντηχεί την μισοξεχασμένη, βροντώδη γλώσσα της Παλαιάς Διαθήκης, που κοχλάζει από την θηριώδη θρησκευτική ανατροφή του Στήβενσον. Οι περιγραφές έχουν κάτι το παραισθητικό, όπου μοναχικοί άνθρωποι περιπλανώνται σε άσχημους δρόμους οι οποίοι προσλαμβάνουν απειλητική όψη, που την έχουν προκαλέσει ανεξήγητα γεγονότα ή αιφνίδιες εκρήξεις βίας. Οι διπλοί εαυτοί, βρίθουν σε όλο το κείμενο όπου αποστεγνωμένοι άνθρωποι μπλέκονται σε άχαρες συναντήσεις, τρομαγμένοι από κάτι που δεν τολμούν να ψελλίσουν. Η λογική του ονείρου, επιτρέπει στους ανθρώπους να αλλάξουν το παρουσιαστικό τους, να μεταμορφώσουν την ίδια τους την ύπαρξη. Ίσως το πιο παράξενο πράγμα, είναι ο τρόπος που είναι δομημένη η ιστορία: ξεκινάει σαν αστυνομικό μυθιστόρημα. Πραγματικά, η δομή είναι το πιο ευφυές σχεδιασμένο στοιχείο του βιβλίου. Λέει την ιστορία προς τα πίσω, έτσι που, και εμείς με τη σειρά μας, επεξεργαζόμαστε την πλοκή βαίνοντας προς την εξομολόγηση του δόκτορος Τζέκυλ, που αποκαλύπτεται τελευταία, αλλά, όμοια με ένα όνειρο κάτι το εκτροχιάζει, σαν να ξεφεύγει από τη ρότα του, και με ένα μαγικό άμπρα-καντάμπρα, το μεταμορφώνει σε κάτι πιο γοτθικό και τρομακτικό. Σίγουρα είναι το σπουδαιότερο βιβλίο του Στήβενσον και ένα από τα καλύτερα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.