Ο Νίκος Κόλμαν κλείνει το ποιητικό του βιβλίο Δοκιμές μνήμης μ’ ένα ακατανόητο σύνθημα που παιδί το είδε γραμμένο σ’ έναν τοίχο της Πόλης: «Απαγορεύονται οι συγκινήσεις».

Οι αναμνήσεις όμως επιτρέπονται. Κι εκείνο το παιδί φύλαξε ακριβές εικόνες, γεύσεις και κυρίως πρόσωπα από την Πόλη και τα Πριγκιπόννησα, μέρη μυθικά, από τα οποία έρχεται και θα έρχεται πάντα. Τ’ ομολογεί ξανά και ξανά, με πολλούς τρόπους: «Ψηλαφώ τ’ αποτυπώματα των βλεμμάτων», «Μετρώ το σμιλεμένο χρόνο που κυλάει», «Αδράξτε όλα όσα δεν τελειώσανε ποτέ εκεί πέρα!». Όχι απλώς επιτρέπονται οι αναμνήσεις, αλλά επιβάλλονται. Γιατί δεν είναι ακίνητες, νεκρές φωτογραφίες. Είναι τα μάτια με τα οποία βλέπεις τον κόσμο. Είναι τα υλικά με τα οποία φτιάχνεις το δρόμο σου.

Η ποιητική του Νίκου Κόλμαν δεν είναι κρυπτική κι ακατανόητη. Είναι απλή, λυρική, και κάποτε λυγμική. Λέει την αλήθεια της. Λέει την αλήθεια της ποίησης. Γιατί δεν θέλει ν’ αναθυμάται βασανιστικά μόνη της. Θέλει να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους, με τους αναγνώστες της. Αυτούς με τους οποίους θα χτίσει τις επόμενες μνήμες.

Στο ποίημα «Ύστατο σημείωμα» γράφει:

Δεχτείτε τις δοκιμές μνήμης ως ένα παιχνίδι

όπως κάποτε δεχτήκατε το πρώτο ποδήλατο·

σαν ν’ αποδέχεστε ένα απροσδόκητο κάλεσμα για συνεύρεση

στον Τόπο του Ποτέ.

Απροσπέλαστο από το χρόνο που μετράμε εμφαντικά·

μ’ εκείνη την άφθαρτη παιδική ματιά

που όσο τη σμιλεύουμε παραμένει άπαρτη.