Ο Διόνυσος είναι ο θεός που εξουσιάζει το αντίδοτο της λύπης και του πένθους και μαζί το δόλιο δηλητήριο που ευθύνεται για την τρέλα και τη φονική βία. Η Αριάδνη, ηρωίδα της λυρικής παράδοσης, είναι το σύμβολο της προδομένης γυναίκας, που, λίγο προτού διαβεί τις πύλες του βασιλείου των νεκρών, κατακτά, χάρη στην ένωσή της με τον θεό, την αιωνιότητα και μεταβάλλεται σε σύμβολο ευτυχίας. Η μορφή της ανάμεσα στην εγκατάλειψη και την αποθέωση, ανάμεσα στο έπος του Θησέα και τον ιερό θρύλο του Διόνυσου, γίνεται σημείο αναφοράς για τη θέση της γυναίκας γενικότερα. Ο γάμος του διονυσιακού ζεύγους πραγματώνει την υπόσχεση αθανασίας, που είναι ο αληθινός έρως. Ο μύθος του Διόνυσου και της Αριάδνης ενθουσιάζει όλους όσοι πιστεύουν στην ύπαρξη της ακατανίκητης ζωτικής δύναμης, αυτής που θαυμάζει κανείς στην εαρινή επανάσταση της φύσης και που αναγνωρίζει στην ένωση του άντρα και της γυναίκας, μια ένωση που είναι στην πραγματικότητα νίκη επί του θανάτου. Οι ιδέες του τροφοδότησαν τη λογοτεχνία και την εικονογραφία, που εμπνέονται αμοιβαία. Η εικονογράφηση, μάλιστα περισσότερο υπαινικτική παρά αφηγηματική, ξεφεύγοντας από τα πλαίσια της λογικής και πρόσφορη για το παιχνίδι των ομοιοτήτων και των μυστηριωδών δεσμών, βεβαιώνει τη σημασία του διονυσιακού κύκλου για ένα ευρύ γεωγραφικό και πολιτισμικό φάσμα, που ορίζεται από μια μυστική ταυτότητα αντιλήψεων. Παρακολουθώντας και αποκρυπτογραφώντας τη μεγαλειώδη περιπέτεια του Διόνυσου και της Αριάδνης, όπως αποδίδεται στην παγκόσμια γλώσσα της εικονογραφίας, το βιβλίο ανιχνεύει τη διαλεκτική του αισθησιακού και του πνευματικού μέσα από έναν μύθο που, εκτός από τη λειτουργία του ως ουσιώδους πυρήνα της αρχαίας κουλτούρας, επιβιώνοντας και μετά την αρχαιότητα, ενσωματώθηκε στον πολιτισμό μας

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]