Η "Δημοτική Ποίηση" είναι δημιουργία που πηγάζει από την ψυχή του λαού. Τα τραγούδια αυτά τραγουδήθηκαν επί αιώνες, περνώντας από στόμα σε στόμα και από γενιά σε γενιά, ώστε η μνήμη δεν συγκράτησε τα ονόματα των δημιουργών τους. Οι καταβολές της ποίησης αυτής χάνονται στα βάθη των αιώνων. Φιλολογικά, εντούτοις, θεωρούνται ως η απαρχή της Νεοελληνικής λογοτεχνίας. Ειδικότερα οι "Παραλογές" είναι μία από τις πολλές κατηγορίες δημοτικών τραγουδιών, έτσι όπως τις όρισε ο πατέρας της ελληνικής λαογραφίας Νικόλαος Πολίτης. Οι "Παραλογές" μοιάζει να κατάγονται απευθείας από την πανάρχαια διονυσιακή ή/και ορφική παράδοση - εξωφυσικά και υπέρλογα στοιχειά, κατάρες, μάγια, αναστάσεις νεκρών, μανία και μένος, θυσία και εξιλέωση, τα συναντάμε όλα στα τραγούδια αυτά, μέσα από τα οποία ο λαός δεν δίστασε να ψηλαφήσει ακόμα και τα πιο ανήλιαγα και μύχια ένστικτα και πτυχές της ανθρώπινης φύσης. Κάτι ανάλογο συναντάμε μόνο στην Αττική Τραγωδία, γεγονός που δεν είναι ανακόλουθο καθώς η καταγωγή αμφότερων τις καθιστά τέχνες ομόρριζες.