Είναι κοινή πλέον, διαπίστωση ότι οι εφημερίδες, το ραδιόφωνο και η τηλεόραση έχουν αναδειχθεί σε κυρίαρχα μέσα προβολής και διάδοσης γλωσσικών προτύπων - είτε του γραπτού λόγου (τα έντυπα μέσα) είτε του προφορικού (τα ραδιοτηλεοπτικά) - γλωσσικών προτύπων όχι μόνο κακών (προς Θεού!) αλλά και καλών (π.χ. κειμένων που γράφονται από ικανούς χειριστές του λόγου με σχετική χρονική άνεση και που φιλοξενούνται κατόπιν στον ημερήσιο ή τον περιοδικό τύπο). Εκείνο που εμείς θα θέλαμε να επισημάνουμε είναι ότι η σπουδαιότητα του ρόλου, από κοινωνιογλωσσική άποψη, των μέσων αυτών δεν έγκειται τόσο στη δημιουργία μιας καινούργιας ή ιδιάζουσας γλώσσας, όσο στην εξάπλωση και επικράτηση αυτού που ήδη υπάρχει ή δημιουργείται τώρα στη γλώσσα.[. . .]

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]