Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης εκατό χρόνων από την εγκατάσταση του Σπετσιώτη ζωγράφου Δημήτρη Λίτσα στη γενέτειρά μου Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου θεώρησα χρέος μου προς τη μνήμη του, τη μνήμη των γονέων μου Μίμη και Κικής Καγκελάρη, που εκτίμησαν και συνέλεξαν το έργο του, αλλά ιδιαιτέρως προς εκείνη του θείου μου, αδελφού της μητέρας μου, Νίκου Κυριάκου, που υπήρξε μαθητής του και στον οποίο το αφιερώνω, να εκδώσω αυτό το μικρό μεν, αλλά περιεκτικό λεύκωμα με τα δεκατέσσερα έργα του, που κατέχω από την αρχική συλλογή τους.
Για το έργο του μεγάλου, αλλά σχεδόν άγνωστου, αυτού Αιγυπτιώτη καλλιτέχνη δεν έχουν γραφεί πολλά. Αν και η δουλειά του ζωγράφου διακρίνεται για το ξεκάθαρο (και ιδιαίτερα προχωρημένο για την εποχή του) προσωπικό του ύφος, εν τούτοις δεν έτυχε της δέουσας εκτίμησης και προβολής από την ιστορία της νεότερης ελληνικής εικαστικής δημιουργίας. Γνωστός στον Αιγυπτιώτη Ελληνισμό, κυρίως λόγω της σχολής ζωγραφικής που επί τριάντα και πλέον χρόνια διατηρούσε στην Αλεξάνδρεια, αγνοήθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά τόσο από τους αιγυπτιακούς, όσο και από τους ελλαδικούς καλλιτεχνικούς κύκλους, όχι μόνο της εποχής του.
Πρόκειται για μια άδικη αντιμετώπιση ενός εξαιρετικού καλλιτέχνη και δασκάλου, ο οποίος θα περνούσε σχεδόν απαρατήρητος αν δεν υπήρχαν κάποιοι -μετρημένοι, δυστυχώς, στα δάκτυλα του ενός χεριού- σύγχρονοί του και νεότεροι, που πίστεψαν στο έργο του και κατέγραψαν και καταγράφουν τη δουλειά του και την προσφορά του στην τέχνη και την εικαστική παιδεία. Εν μέρει, μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση αυτή ίσως να φέρει και ο ίδιος, αφού κατά τη διάρκεια της ζωής του κράτησε πολύ χαμηλούς τόνους και απέφυγε συστηματικά την κοινωνική προβολή. Μπορεί να συνέβαλε και το γεγονός της ηχητικής ομοιότητας τον επωνύμου του με εκείνο των δύο καταξιωμένων στην ελληνική κοινωνία και διεθνώς αναγνωρισμένων συναδέλφων του, του δάσκαλού του Νικηφόρου Λύτρα και του γιου του τελευταίου, και σύγχρονού του, Νικολάου. [...]

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]