Η εξέλιξη στην έννοια της αειφόρου ανάπτυξης, σταδιακή και αντιφατική αλλά ταυτόχρονα εξαιρετικά εποικοδομητική, πέτυχε το μεγάλο συμβιβασμό ανάμεσα σε αυτούς που νοιάζονται για τη φύση και το περιβάλλον, αυτούς που θέτουν ως πρωταρχικό στόχο την οικονομική μεγέθυνση και εκείνους που επιδιώκουν τη βελτίωση της ποιότητας ζωής.
Στο πλαίσιο αυτό, ο συστημικός τρόπος σκέψης, κύριο χαρακτηριστικό της αειφόρου ανάπτυξης, δημιουργεί ευθύνες. Στις διεργασίες που τον αφορούν δεν έχουν θέση η κριτική όταν δεν καταλήγει σε αντίστοιχη πρόταση, αλλά ούτε και η διαπίστωση του προβλήματος όταν δεν συνοδεύεται από λύση. Η αειφόρος ανάπτυξη, κοινωνικό κίνημα πλέον και κοινή ιδεολογία ατόμων και ομάδων που επιδιώκουν την ισορροπία ανάμεσα στο περιβάλλον και την ανάπτυξη, οφείλει να απαντά κάθε φορά στο ερώτημα: Τι είναι αυτό που πρέπει να διατηρηθεί και τι μπορεί να αναπτυχθεί;
Με αυτά τα δεδομένα, ο παρών τόμος φιλοξενεί άρθρα που αποτελούν διεργασίες σκέψης για τρία βασικά θέματα. Το πρώτο είναι αν υπάρχουν ασφαλείς παραγωγικές-οικονομικές λύσεις που μπορούν να εντάσσονται χωρίς δισταγμούς στο πλαίσιο της αειφόρου ανάπτυξης. Το δεύτερο είναι κατά πόσον οι κοινωνίες είναι έτοιμες να δεχτούν τέτοιες λύσεις. Και το τρίτο είναι ποια στήριξη μπορεί να `έχει το άτομο σε μια αειφορική κοινωνία.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]