Στην παρούσα μελέτη, η οποία είναι η πρώτη που πραγματεύεται τον θεσμό της διαμεσολάβησης σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις όπως μεταρρυθμίστηκε από τον Ν. 4640/2019, επιχειρείται η ερμηνευτική ανάλυση των κυριότερων ζητημάτων που αναμένεται να εγείρει η εφαρμογή του νόμου αυτού στη δικαστηριακή πρακτική, με έμφαση στην ένταξή τους στη δογματική σφαίρα του δικονομικού δικαίου.

Εξετάζονται και αναλύονται διεξοδικά ο υποχρεωτικός χαρακτήρας της προδικασίας διαμεσολάβησης, τα κύρια χαρακτηριστικά της ρύθμισης της υποχρεωτικής διαμεσολάβησης στον ν. 4640/2019 και οι διαφορές από τις λοιπές μεθόδους εξωδικαστικής επίλυσης της διαφοράς, το πεδίο εφαρμογής της υποχρεωτικής προδικασίας της διαμεσολάβησης, η επίσπευση της προδικασίας υποχρεωτικής διαμεσολάβησης, το ανασταλτικό αποτέλεσμα της υποχρεωτικής αρχικής συνεδρίας, η παράλειψη των διατυπώσεων της υποχρεωτικής αρχικής συνεδρίας και η κήρυξη του απαραδέκτου της συζήτησης, η επιβολή των χρηματικών ποινών του άρθρου 7 § 6 ν. 4640/2019, το πρακτικό επίλυσης της διαφοράς, θέματα διαχρονικού δικαίου.

Η ύλη συμπληρώνεται με Παραρτήματα, τα οποία περιέχουν, μεταξύ άλλων, συνοπτικά στατιστικά στοιχεία από την κίνηση των πρωτοδικείων της επικράτειας (2017-2018), τις Αιτιολογικές Εκθέσεις του Σχεδίου Νόμου της 2.10.2019 (όπως παραδόθηκαν στη δημόσια διαβούλευση και όπως κατατέθηκαν στη Βουλή και το Πρακτικό της Διοικητικής Ολομέλειας του ΑΠ 56/2019.