«Ο μπαμπάς μου ήταν γιατρός. Εξέταζε τους ανθρώπους, ανθρώπους όχι πλούσιους, που συχνά δεν τον πλήρωναν, αλλά τον κερνούσαν γι` αντάλλαγμα ένα ποτήρι, γιατί του άρεσε του μπαμπά μου να πίνει κανένα ποτηράκι, ακόμα και πολλά ποτηράκια, και το βράδυ, όταν γύριζε, ήταν πολύ κουρασμένος. Καμιά φορά, έλεγε πως θα σκότωνε τη μαμά, και μετά και μένα επίσης, γιατί ήμουν ο μεγαλύτερος και όχι ο αγαπημένος του. Δεν ήταν κακός, μονάχα λίγο τρελούτσικος όταν είχε πιει. Ο μπαμπάς μου καυχιόταν ότι δε σκότωσε ποτέ κανέναν.». Ο Ζαν-Λουί Φουρνιέ διηγείται τις αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας σε μια επαρχιακή πόλη, ανάμεσα σε μια οικογένεια που δε μοιάζει με τις άλλες, μ` έναν μπαμπά γιατρό, ντυμένο σαν ζητιάνο, που κάνει τις επισκέψεις του με παντόφλες και χάνει το αυτοκίνητό του μέσα σ` ένα χωράφι με παντζάρια. Έναν μπαμπά που σε κάνει να γελάς και να κλαις.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]