«Ήμουν μόλις τεσσάρων χρονών, τελείως ανίδεη και φυσικά δεν φοβόμουν καθόλου. Ήξερα, όμως, πως η κλειτοριδεκτομή ήταν κάτι το πολύ σημαντικό». . . «Αύριο θα φανεί ποια είναι η πιο δυνατή απ’ όλες, ποια θα σφίξει τα δόντια και ποια θα υπομείνει χωρίς να χύσει ούτε δάκρυ. Γιατί ένα δειλό, φοβητσιάρικο και κλαψιάρικο κορίτσι αποτελούσε ντροπή για ολόκληρη την οικογένεια. Κι αυτό δεν το ήθελε καμία. Είχαμε υποσχεθεί στον εαυτό μας πως από τα μάτια μας δεν θα έτρεχε ούτε μια σταγόνα δάκρυ». Το αθώο μικρό κορίτσι του καιρού εκείνου έγινε μια ώριμη νεαρή γυναίκα με κριτικό νου. Σήμερα, πολλά χρόνια μετά την υποχρεωτική εγκατάλειψη της αγαπημένης της Σομαλίας και την αυτοεξορία της στη Γερμανία, η Νούρα Άμπντι υψώνει τη φωνή της ενάντια στο τελετουργικό της κλειτοριδεκτομής. Η Νούρα Άμπντι μας παρουσιάζει τον κόσμο της όπως είναι: πανέμορφο αλλά και θλιβερό ταυτόχρονα. Γκρίζο και σκοτεινό κάποιες μέρες, λαμπρό και φωτεινό κάποιες άλλες.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]